தற்காலத்தில் பயன்படும் தமிழ் எழுத்துரு பொறிக்கப்பட்டதும் எமக்கு கிடைக்கப்பெற்றதில் மிகப்பழையதுமான (1870) (இற்றைக்கு 142 ஆண்டுகளுக்கு முந்திய) நாணயக்குற்றி. இதில் கால் (1/4) என்பது தமிழில் `வ` என பொறிக்கப்பட்டிருப்பதையும் அவதானிக்க! நன்றி
/A stone-inscription with Indo-arabic numerals 355. Very strange, for at first the number looked like 1355, roughly a 100 years after the Darasuram temple was built. But later, Kingsley tells the number is 355...what looks like 1 is in fact a part of the previous letter. Kingsley also tells that in Tamil temples, numbers would be written out in words and not using numerals. Altogether a strange piece of writing.
beautiful and well-preserved ancient Tamil script at the 8th century Kailasanatha Temple in Kanchipuram
This script was found on the temple walls of the Tanjore Bragadeeshwara temple.
Kanceepuram
கல்வெட்டு (Kalvettu - Kal = stone + vettu = Cut/carve/etch) at Kasi Viswanathar temple, at Tenkasi, Tamilnadu. A kalvettu recorded details such as the king of the province, his regnal year, his predecessors, the wars he fought in, the enemies he conquered. It lists the grants that king has made towards building that temple, who built it, and what kind of charities and donations will keep it afloat. This makes these kalvettu-s a great record of history.
Brihadeeswara temple
Stone inscriptions
Stone inscriptions in Tanjavur Temple. Dates back to 1010 AD.
Ancient Tamil Palm Manuscript
This Tamil Language inscription was found in China. It was found about 500 miles north of Canton, in a place called Chuan Chou. This is a port city. It was an important port city in the ancient times also.
This Tamil Language inscription was found in China. It was found about 500 miles north of Canton, in a place called Chuan Chou. This is a port city. It was an important port city in the ancient times also.
A stone slab having a Tamil inscription, clearly in the alphabet of the Chola times, was found in Trincomalee( Srilanka/Eelam) while digging for cricket stadium construction work in 2010. The land where it was found is a part of the esplanade, on the right side of the Koa’neasvaram Road leading to the Siva temple inside Fort Frederick and is adjacent to the bay where the temple’s Theerththam (water cutting) ritual is held. Sometimes back, a Buddhist Vihara and another structure called Sanghamitta Buddhist Rest were constructed at this place
A stone slab having a Tamil inscription, clearly in the alphabet of the Chola times, was found in Trincomalee( Srilanka/Eelam) while digging for cricket stadium construction work in 2010. The land where it was found is a part of the esplanade, on the right side of the Koa’neasvaram Road leading to the Siva temple inside Fort Frederick and is adjacent to the bay where the temple’s Theerththam (water cutting) ritual is held. Sometimes back, a Buddhist Vihara and another structure called Sanghamitta Buddhist Rest were constructed at this place.
A stone slab having a Tamil inscription, clearly in the alphabet of the Chola times, was found in Trincomalee( Srilanka/Eelam) while digging for cricket stadium construction work in 2010. The land where it was found is a part of the esplanade, on the right side of the Koa’neasvaram Road leading to the Siva temple inside Fort Frederick and is adjacent to the bay where the temple’s Theerththam (water cutting) ritual is held. Sometimes back, a Buddhist Vihara and another structure called Sanghamitta Buddhist Rest were constructed at this place.
An inscription in Old Tamil script (Vatteluttu) from the Later Chola period, circa 11th century AD.
Tamil text in Asokan Tamil Brahmi - rock inscription at Sittanavasal
probably 4th. Century A
probably 4th. Century A
Tamil text in Sangam Tamil ( va÷÷e¸uttu )
Rock inscription at Thirunathar - probably 4th. Century A
Rock inscription at Thirunathar - probably 4th. Century A
Tamil text in 8th. Century AD Tamil with Grantha influence - Thirukaruppur
Tamil alphabet in 8th. Century AD - Inscription of Varaguna Pandyan
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil alphabet in 8th. Century AD - Inscription of Varaguna Pandyan
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil alphabet in 8th. Century AD - Inscription of Varaguna Pandyan
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil in the modern form is here becoming more recognizable
Tamil alphabet in 11th. Century AD - Inscription of Rajendra Chola I
Tamil in the modern form becoming even more recognizable
Tamil in the modern form becoming even more recognizable
Tamil alphabet in 11th. Century AD - Inscription of Rajendra Chola I
Tamil in the modern form becoming even more recognizable
Tamil in the modern form becoming even more recognizable
Tamil inscription in Sri Lankan Buddhist Vihara mention its name as
'sri jagatoppa kandan perumpalli'
Bilingual (Tamil & Chinese) inscription in China dated Saka era 1203 (1281 CE) Mentions the erection of deity Thirukkaniccuramudaiyar by one Sambandapperumal for the well being of
Chinese emperor Cekacaikan Parman
Chinese emperor Cekacaikan Parman
Bilingual (Tamil & Chinese) inscription in China dated Saka era 1203 (1281 CE) Mentions the erection of deity Thirukkaniccuramudaiyar by one Sambandapperumal for the well being of
Chinese emperor Cekacaikan Parman
Chinese emperor Cekacaikan Parman
Tamil Alphabets in Various Times
Inscription in verse on a pillar, Tamil Script, Mutharaiyar chiefs, 8th Century, Sendalai, Thanjavur Dist.
Rock cut cave temple inscription in Tamil Script,
9th Century, Maranjadaiyan, Tirukkokarnam, Pudukkottai District
Inscription In Tamil Script, Parantaka Chola 929CE, Gangaikondacholapuram,
Perambalur District
Inscription on Temple Base In Tamil Script, Early Chola 10th Century CE, Kodumbalur, Pudukkottai District
Village Assembly Election (Kudavolai) Inscription In Tamil Script, Parantakachola
921 CE, Uttaramerur, Kanchipuram District
Inscription In Tamil Script, Vikkirama Chola, 1121CE, Sendalai, Thanjavur District
Inscription In Tamil Script, Pandya,
13th Century, Pillamangalam,
Sivaganga District
16th Century Inscription in Later Tamil script, Murugamangalam, Tiruvannamalai District
Labels of Nayak Paintings in Later Tamil script - Alakarkoil, Madurai District, 17th Century
19th century Tamil Script on Palm leaves
Palm Leaf Manuscripts Thiruvaasakam
Palm Leaf Manuscripts
Bronzes of Chola Period
Bronzes of Chola Period
Bronzes of Chola Period
Tamil Brahmi Script
Development of the Tamil Brahmi Script into
Vattezhuthu and Tamil Scrip
Vattezhuthu and Tamil Scrip
Tamil Brahmi Inscription at Tiruvadavur-Madurai
Pottery with Tamil-Brahmini inscriptions, Berenike, Egypt, First Century A.D.
Pandya Copper coin with Tamil Brahimi Legend, Karur, First Century B.C
Music inscription in Tamil Brahimi, Arachalur, Fourth Century A.D.
Memorial Stela for a fighting cock, Vatteluttu inscription, Arasalapuram, Fifth Century A.D
11th Century Hospital in Tamil Nadu
It can be acquainted about the medical services of the Chola kings from the inscriptions. A temple inscription of 11th century speaks in detail about a hospital functioned in the name of Vira Cholan Athura Salai. The hospital was founded in the name of king Vira Chola (1063-1069 AD). A Brahmin by the name of Savarna Kothandarama Aswathama Bhattan of Alampakkum was in charge of this hospital that had only fifteen beds. His title indicates he was also the chief consultant. The person who was second to the consultant is referred to as “the one who treats”. There were nurses (females) to assist him in caring the patients and administering medicine. An attendant was there to serve food and water purified by the addition of cardamom and the lamichcham (roots of Vetiveria zizanioides)
From the salary particulars revealed by this inscription, it is clear that the surgeon received much less remuneration compared to that of the consultant or his second in command. As we have observed earlier the departments of medicine and surgery were taken care of by two different classes of people. The profession of surgery was considered inferior to general medicine and had been performed by people belonging to lower classes. This could explain the salary differences between the physician and the surgeon in this ancient hospital.
The sculpture shown below depicts an event of surgery in ancient India. Persons belonging to various professions are involved in the process of surgery. Among them, the physician of the higher rank is seen with a turban, a bright aura around his head and a book in his hands. The person in the next rank is depicted here with a dull aura and without a turban but. The surgeon shown appears to be ordinary citizen as without any special feature to reflect his identity. He is neither wearing a turban nor any ornaments. The one who cares the patient is a female, probably a nurse or a relative to the patient. Though the surgeons were not respected and properly paid, there had been always a unique place for surgery in Ayurveda in the past.
Previously cited temple inscription also provides a list of medicines stored in the Vira Chola’s hospital. The list includes the following.
Vasa haritaki Dasamoola haritaki
Bilvatha haritaki Bala eranda Taila
Panchaka Taila Lasunathi eranda Taila
Uthamkarnathi Taila Mandura Vadakam
Sirovasthy Brahmium
Kadumpuri Kandiram
Vimalai Sunetri
Tamrathi Vajrakalpam
Kalyana lavanam
Sanskrit Name Latin Name
Vasa Adathoda vasica
Haritaki Terminalia Chebula
Bala sida cordifolia
Lasuna Allium sativum
Eranda Ricinus communis
Bilva Eagle marmelos
Ballathaka Semicarpus anacardium
Mandura Ferric oxide
Mandura means iron dust. Vadakam means dried medicinal balls. Maduram is the powder scattered while thrashing the iron rods in the iron smith workshops. This iron powder collected from soil, is mixed with cow’s urine and fried in a mud pan. This process is referred to as the purification of manduram (the iron dust).
Pararajasekaram, a Tamil medical text written in Sri Lanka in the 16th century describes the process of preparing Mandura Vadakam as follows: “the purified iron dust is mixed with lime juice and boiled. When the mixture reaches the semi solid state, dried ginger, black pepper, long pepper and garlic are added to it. The final product is made into dry pills. Mandura vadakam thus prepared when consumed with cooked rice and buttermilk will cure anemia.”
Vasa Haritaki, Dasamoola Haritaki and Bilvatha Haritaki are the medicines prepared with chebulic myrobalan. Ayurvedic texts often prescribe different kinds of Haritakii-based preparations to cure various diseases. Haritaki medicines are prepared by processing chebulic myrobalan by removing the seeds and inserting other herbal ingredients into it. Vasa Haritaki is a formulation that contains Adathoda vasica and Haritaki.
Taila refers to the medicated oil used for external application. Butter or a vegetable oil, especially, the sesame oil is used in such preparations. When castor oil is used in place of sesame oil the preparation is called Eranda Taila. When the herb known as bala (Sida cordifolia)) is used as the main ingredient of this medicated oil, the preparation is called Bala eranda Thailam. This oil is used to treat neck cramp, facial paralysis, noise in the ears and headache. Lasunadi Eranda Taila is a medicated oil in which garlic is the main ingredient.
It is clear that the Government sponsored hospitals of the Chola period (between 10th and 13th centuries) provided health care based on the traditional Ayurvedic system of medicine. At the same time, one cannot rule out the possibility of the existence of other local remedies as well as those prescribed by Yogis known as “Siddhars”.
It can be acquainted about the medical services of the Chola kings from the inscriptions. A temple inscription of 11th century speaks in detail about a hospital functioned in the name of Vira Cholan Athura Salai. The hospital was founded in the name of king Vira Chola (1063-1069 AD). A Brahmin by the name of Savarna Kothandarama Aswathama Bhattan of Alampakkum was in charge of this hospital that had only fifteen beds. His title indicates he was also the chief consultant. The person who was second to the consultant is referred to as “the one who treats”. There were nurses (females) to assist him in caring the patients and administering medicine. An attendant was there to serve food and water purified by the addition of cardamom and the lamichcham (roots of Vetiveria zizanioides)
From the salary particulars revealed by this inscription, it is clear that the surgeon received much less remuneration compared to that of the consultant or his second in command. As we have observed earlier the departments of medicine and surgery were taken care of by two different classes of people. The profession of surgery was considered inferior to general medicine and had been performed by people belonging to lower classes. This could explain the salary differences between the physician and the surgeon in this ancient hospital.
The sculpture shown below depicts an event of surgery in ancient India. Persons belonging to various professions are involved in the process of surgery. Among them, the physician of the higher rank is seen with a turban, a bright aura around his head and a book in his hands. The person in the next rank is depicted here with a dull aura and without a turban but. The surgeon shown appears to be ordinary citizen as without any special feature to reflect his identity. He is neither wearing a turban nor any ornaments. The one who cares the patient is a female, probably a nurse or a relative to the patient. Though the surgeons were not respected and properly paid, there had been always a unique place for surgery in Ayurveda in the past.
Previously cited temple inscription also provides a list of medicines stored in the Vira Chola’s hospital. The list includes the following.
Vasa haritaki Dasamoola haritaki
Bilvatha haritaki Bala eranda Taila
Panchaka Taila Lasunathi eranda Taila
Uthamkarnathi Taila Mandura Vadakam
Sirovasthy Brahmium
Kadumpuri Kandiram
Vimalai Sunetri
Tamrathi Vajrakalpam
Kalyana lavanam
Sanskrit Name Latin Name
Vasa Adathoda vasica
Haritaki Terminalia Chebula
Bala sida cordifolia
Lasuna Allium sativum
Eranda Ricinus communis
Bilva Eagle marmelos
Ballathaka Semicarpus anacardium
Mandura Ferric oxide
Mandura means iron dust. Vadakam means dried medicinal balls. Maduram is the powder scattered while thrashing the iron rods in the iron smith workshops. This iron powder collected from soil, is mixed with cow’s urine and fried in a mud pan. This process is referred to as the purification of manduram (the iron dust).
Pararajasekaram, a Tamil medical text written in Sri Lanka in the 16th century describes the process of preparing Mandura Vadakam as follows: “the purified iron dust is mixed with lime juice and boiled. When the mixture reaches the semi solid state, dried ginger, black pepper, long pepper and garlic are added to it. The final product is made into dry pills. Mandura vadakam thus prepared when consumed with cooked rice and buttermilk will cure anemia.”
Vasa Haritaki, Dasamoola Haritaki and Bilvatha Haritaki are the medicines prepared with chebulic myrobalan. Ayurvedic texts often prescribe different kinds of Haritakii-based preparations to cure various diseases. Haritaki medicines are prepared by processing chebulic myrobalan by removing the seeds and inserting other herbal ingredients into it. Vasa Haritaki is a formulation that contains Adathoda vasica and Haritaki.
Taila refers to the medicated oil used for external application. Butter or a vegetable oil, especially, the sesame oil is used in such preparations. When castor oil is used in place of sesame oil the preparation is called Eranda Taila. When the herb known as bala (Sida cordifolia)) is used as the main ingredient of this medicated oil, the preparation is called Bala eranda Thailam. This oil is used to treat neck cramp, facial paralysis, noise in the ears and headache. Lasunadi Eranda Taila is a medicated oil in which garlic is the main ingredient.
It is clear that the Government sponsored hospitals of the Chola period (between 10th and 13th centuries) provided health care based on the traditional Ayurvedic system of medicine. At the same time, one cannot rule out the possibility of the existence of other local remedies as well as those prescribed by Yogis known as “Siddhars”.
—
இது கல்வெட்டுகளில் இருந்து சோழ அரசர்களின் மருத்துவ சேவைகள் பற்றி தெரிந்திருக்க வேண்டும். 11 ஆம் நூற்றாண்டின் ஒரு கோயில் கல்வெட்டு Vira Cholan Athura சாலை என்ற பெயரில் செயல்பட்டு ஒரு மருத்துவமனை பற்றி விரிவாக பேசுகிறது. மருத்துவமனையில் மன்னர் Vira சோழ (1063-1069 கிபி) என்ற பெயரில் நிறுவப்பட்டது. Alampakkum என்ற Savarna Kothandarama Aswathama Bhattan பெயர் ஒரு பிராமணர் மட்டும் பதினைந்து படுக்கைகள் என்று இந்த மருத்துவமனையில் பொறுப்பாக இருந்தது. தனது பட்டத்தை அவர் தலைமை ஆலோசகர் இருந்தது குறிக்கிறது. ஆலோசகர் இரண்டாவது கொடுத்த நபர் "கருதுகிறது ஒருவர்" என குறிப்பிடப்படுகிறது. நோயாளிகள், caring மற்றும் மருந்து அளிக்க அவருக்கு உதவியாக செவிலியர் (பெண்கள்) இருந்தன. உதவியாளரா ஏலக்காய் மற்றும் lamichcham கூடுதலாக (Vetiveria zizanioides வேர்கள்) தூய்மையாக்கப்படும் உணவு மற்றும் தண்ணீர் சேவை செய்ய இருந்தது
இந்த கல்வெட்டு வெளிப்படுகிறது சம்பளம் விவரங்கள் இருந்து, அதை அறுவை சிகிச்சை ஆலோசகர் அல்லது கட்டளை தனது இரண்டாவது என்று ஒப்பிடுகையில் மிகவும் குறைவான ஊதியம் பெற்றார் என்பது தெளிவு. நாம் முன்பு தெரியவரவில்லை என மருந்து மற்றும் அறுவை சிகிச்சை துறைகள் மக்கள் இரண்டு வெவ்வேறு வகுப்புகளுக்கு இடையிலான கவனித்து. அறுவை சிகிச்சை தொழிலை பொது மருத்துவம் தாழ்வான கருதப்பட்டது மற்றும் குறைந்த வகுப்புகளை சேர்ந்த மக்கள் செய்யப்பட இருந்தது. இந்த பண்டைய மருத்துவமனையில் மருத்துவர் மற்றும் அறுவை இடையே சம்பளம் வேறுபாடுகள் விளக்க முடியவில்லை.
கீழே உள்ள சிற்பம் பண்டைய இந்தியாவில் அறுவை சிகிச்சை ஒரு நிகழ்வை சித்தரிக்கிறது. பல்வேறு தொழில்களில் சேர்ந்த நபர்கள் அறுவை சிகிச்சை செயல்முறை ஈடுபட்டுள்ளன. அவர்கள் மத்தியில், உயர் தர மருத்துவர் ஒரு டர்பன், அவரது தலையை சுற்றி ஒரு பிரகாசமான ஒளி மற்றும் அவரது கையில் ஒரு புத்தகம் உள்ளது. அடுத்த வரிசையில் நபர் ஒரு மந்தமான ஒளி மற்றும் ஒரு தலைப்பாகை இல்லாமல் இங்கு சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது ஆனால். தன் அடையாளத்தை பிரதிபலிக்கும் எந்த சிறப்பு அம்சம் இல்லாமல் காட்டப்பட்டுள்ளது அறுவை சாதாரண குடிமகனாக தோன்றுகிறது. இவன் ஒரு டர்பன் எந்த நகைகளை அணிந்து. நோயாளி கவனித்து அநேகமாக, ஒரு நர்ஸ் அல்லது நோயாளி ஒரு தொடர்புடைய ஒரு பெண் தான். அறுவை மரியாதை மற்றும் சரியாக வழங்கப்படவில்லை என்றாலும், எப்போதும் கடந்த காலத்தில் ஆயுர்வேதத்தில் அறுவை சிகிச்சை ஒரு தனிப்பட்ட இடம் ஏற்பட்டது.
முன்பு மேற்கோள் கோயில் கல்வெட்டு கூட Vira சோழ மருத்துவமனைக்கு சேமிக்கப்படும் மருந்து பட்டியலை கொடுக்கிறது. பட்டியல் பின்வரும் கொண்டுள்ளது.
Vasa haritaki Dasamoola haritaki
Bilvatha haritaki பாலா eranda Taila
Panchaka Taila Lasunathi eranda Taila
Uthamkarnathi Taila Mandura Vadakam
Sirovasthy Brahmium
Kadumpuri Kandiram
Vimalai Sunetri
Tamrathi Vajrakalpam
கல்யாண lavanam
இந்த கல்வெட்டு வெளிப்படுகிறது சம்பளம் விவரங்கள் இருந்து, அதை அறுவை சிகிச்சை ஆலோசகர் அல்லது கட்டளை தனது இரண்டாவது என்று ஒப்பிடுகையில் மிகவும் குறைவான ஊதியம் பெற்றார் என்பது தெளிவு. நாம் முன்பு தெரியவரவில்லை என மருந்து மற்றும் அறுவை சிகிச்சை துறைகள் மக்கள் இரண்டு வெவ்வேறு வகுப்புகளுக்கு இடையிலான கவனித்து. அறுவை சிகிச்சை தொழிலை பொது மருத்துவம் தாழ்வான கருதப்பட்டது மற்றும் குறைந்த வகுப்புகளை சேர்ந்த மக்கள் செய்யப்பட இருந்தது. இந்த பண்டைய மருத்துவமனையில் மருத்துவர் மற்றும் அறுவை இடையே சம்பளம் வேறுபாடுகள் விளக்க முடியவில்லை.
கீழே உள்ள சிற்பம் பண்டைய இந்தியாவில் அறுவை சிகிச்சை ஒரு நிகழ்வை சித்தரிக்கிறது. பல்வேறு தொழில்களில் சேர்ந்த நபர்கள் அறுவை சிகிச்சை செயல்முறை ஈடுபட்டுள்ளன. அவர்கள் மத்தியில், உயர் தர மருத்துவர் ஒரு டர்பன், அவரது தலையை சுற்றி ஒரு பிரகாசமான ஒளி மற்றும் அவரது கையில் ஒரு புத்தகம் உள்ளது. அடுத்த வரிசையில் நபர் ஒரு மந்தமான ஒளி மற்றும் ஒரு தலைப்பாகை இல்லாமல் இங்கு சித்தரிக்கப்பட்டுள்ளது ஆனால். தன் அடையாளத்தை பிரதிபலிக்கும் எந்த சிறப்பு அம்சம் இல்லாமல் காட்டப்பட்டுள்ளது அறுவை சாதாரண குடிமகனாக தோன்றுகிறது. இவன் ஒரு டர்பன் எந்த நகைகளை அணிந்து. நோயாளி கவனித்து அநேகமாக, ஒரு நர்ஸ் அல்லது நோயாளி ஒரு தொடர்புடைய ஒரு பெண் தான். அறுவை மரியாதை மற்றும் சரியாக வழங்கப்படவில்லை என்றாலும், எப்போதும் கடந்த காலத்தில் ஆயுர்வேதத்தில் அறுவை சிகிச்சை ஒரு தனிப்பட்ட இடம் ஏற்பட்டது.
முன்பு மேற்கோள் கோயில் கல்வெட்டு கூட Vira சோழ மருத்துவமனைக்கு சேமிக்கப்படும் மருந்து பட்டியலை கொடுக்கிறது. பட்டியல் பின்வரும் கொண்டுள்ளது.
Vasa haritaki Dasamoola haritaki
Bilvatha haritaki பாலா eranda Taila
Panchaka Taila Lasunathi eranda Taila
Uthamkarnathi Taila Mandura Vadakam
Sirovasthy Brahmium
Kadumpuri Kandiram
Vimalai Sunetri
Tamrathi Vajrakalpam
கல்யாண lavanam
சமஸ்கிருத பெயர் லத்தீன் பெயர்
Vasa Adathoda vasica
Haritaki தெர்மினலியா Chebula
பாலா sida cordifolia
Lasuna அல்லியம் sativum
Eranda Ricinus communis
வில்வம் கழுகு marmelos
Ballathaka Semicarpus anacardium
Mandura இரும்பு ஆக்சைடு
Mandura இரும்பு தூசு என்று பொருள். Vadakam உலர்ந்த மருத்துவ பந்துகளில் பொருள். Maduram இரும்பு ஸ்மித் பட்டறைகள் இரும்பு அடிக்க போது சிதறி தூளாகும். மண்ணில் இருந்து சேகரிக்கப்பட்ட இந்த இரும்பு தூள், மாடு மீது சிறுநீர் கலந்து மற்றும் ஒரு சேறு கடாயில் வறுத்த. இந்த செயல்முறை manduram (இரும்பு தூசி) சுத்தம் என குறிப்பிடப்படுகிறது.
Pararajasekaram, 16 ஆம் நூற்றாண்டில் இலங்கையில் எழுதப்பட்ட ஒரு தமிழ் மருத்துவ உரை பின்வருமாறு Mandura Vadakam தயார்படுத்தும் விவரிக்கிறது: "சுத்திகரிக்கப்பட்ட இரும்பு தூசி எலுமிச்சை சாறு மற்றும் வேகவைத்த கலக்கப்படுகிறது. கலவை பாதி திட நிலை, உலர்ந்த இஞ்சி, கருப்பு மிளகு, நீண்ட மிளகு, பூண்டு அடையும் போது அது சேர்க்கப்படும். இறுதி தயாரிப்பு உலர் மாத்திரைகள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. சமைத்த அரிசி மற்றும் மோர் நுகரப்படுகிறது போது இவ்வாறு தயார் Mandura vadakam இரத்த சோகை குணப்படுத்தும். "
Vasa Haritaki, Dasamoola Haritaki மற்றும் Bilvatha Haritaki chebulic myrobalan கொண்டு தயாரிக்கப்படும் மருந்துகள் உள்ளன. ஆயுர்வேத நூல்கள் பெரும்பாலும் Haritakii அடிப்படையிலான ஏற்பாடுகளை பல்வேறு வகையான பல்வேறு நோய்களை குணப்படுத்தவும், பரிந்துரைப்பார். Haritaki மருந்துகள் விதைகளை நீக்கி அதை மற்ற மூலிகை பொருட்கள் செருகி செயலாக்க chebulic myrobalan தயார். Vasa Haritaki Adathoda vasica மற்றும் Haritaki கொண்டிருக்கும் ஒரு தயாரிப்பு ஆகும்.
Taila வெளி மென்பொருள் பயன்படுத்தப்படும் மருந்து எண்ணெய் குறிக்கிறது. வெண்ணெய் அல்லது தாவர எண்ணெய், குறிப்பாக, எள் எண்ணெய் போன்ற ஏற்பாடுகள் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆமணக்கு எண்ணெய் எள் எண்ணெய் இடத்தில் பயன்படுத்தும் போது தயாரிப்பு Eranda Taila என்று அழைக்கப்படுகிறது. பாலா (Sida cordifolia)) என்று அழைக்கப்படும் மூலிகை இந்த மருந்து எண்ணெய் முக்கிய உட்பொருளாக பயன்படுத்தப்படுகிறது போது, தயாரிப்பு பாலா eranda Thailam என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த எண்ணெய் கழுத்து பிடிப்பு, முக பக்கவாதம், காதுகள் மற்றும் தலைவலி சத்தம் சிகிச்சை பயன்படுகிறது. Lasunadi Eranda Taila பூண்டு முக்கிய மூலப்பொருள் இது ஒரு மருந்து எண்ணெய் உள்ளது.
இது அரசு சோழர் காலத்தில் (10 மற்றும் 13 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு இடையில்) என்ற மருத்துவமனைகளில் மருத்துவம் பாரம்பரிய ஆயுர்வேத அமைப்பை சுகாதார வழங்கப்படும் ஸ்பான்சர் என்பது தெளிவு. அதே நேரத்தில், ஒரு பிற உள்ளூர் தீர்வுகளையும் இருப்பு சாத்தியம், அதே போல் "Siddhars" என்று அழைக்கப்படும் யோகிகள் பரிந்துரைக்கப்படும் அந்த அவுட் தலையிட முடியாது
Vasa Adathoda vasica
Haritaki தெர்மினலியா Chebula
பாலா sida cordifolia
Lasuna அல்லியம் sativum
Eranda Ricinus communis
வில்வம் கழுகு marmelos
Ballathaka Semicarpus anacardium
Mandura இரும்பு ஆக்சைடு
Mandura இரும்பு தூசு என்று பொருள். Vadakam உலர்ந்த மருத்துவ பந்துகளில் பொருள். Maduram இரும்பு ஸ்மித் பட்டறைகள் இரும்பு அடிக்க போது சிதறி தூளாகும். மண்ணில் இருந்து சேகரிக்கப்பட்ட இந்த இரும்பு தூள், மாடு மீது சிறுநீர் கலந்து மற்றும் ஒரு சேறு கடாயில் வறுத்த. இந்த செயல்முறை manduram (இரும்பு தூசி) சுத்தம் என குறிப்பிடப்படுகிறது.
Pararajasekaram, 16 ஆம் நூற்றாண்டில் இலங்கையில் எழுதப்பட்ட ஒரு தமிழ் மருத்துவ உரை பின்வருமாறு Mandura Vadakam தயார்படுத்தும் விவரிக்கிறது: "சுத்திகரிக்கப்பட்ட இரும்பு தூசி எலுமிச்சை சாறு மற்றும் வேகவைத்த கலக்கப்படுகிறது. கலவை பாதி திட நிலை, உலர்ந்த இஞ்சி, கருப்பு மிளகு, நீண்ட மிளகு, பூண்டு அடையும் போது அது சேர்க்கப்படும். இறுதி தயாரிப்பு உலர் மாத்திரைகள் தயாரிக்கப்படுகின்றன. சமைத்த அரிசி மற்றும் மோர் நுகரப்படுகிறது போது இவ்வாறு தயார் Mandura vadakam இரத்த சோகை குணப்படுத்தும். "
Vasa Haritaki, Dasamoola Haritaki மற்றும் Bilvatha Haritaki chebulic myrobalan கொண்டு தயாரிக்கப்படும் மருந்துகள் உள்ளன. ஆயுர்வேத நூல்கள் பெரும்பாலும் Haritakii அடிப்படையிலான ஏற்பாடுகளை பல்வேறு வகையான பல்வேறு நோய்களை குணப்படுத்தவும், பரிந்துரைப்பார். Haritaki மருந்துகள் விதைகளை நீக்கி அதை மற்ற மூலிகை பொருட்கள் செருகி செயலாக்க chebulic myrobalan தயார். Vasa Haritaki Adathoda vasica மற்றும் Haritaki கொண்டிருக்கும் ஒரு தயாரிப்பு ஆகும்.
Taila வெளி மென்பொருள் பயன்படுத்தப்படும் மருந்து எண்ணெய் குறிக்கிறது. வெண்ணெய் அல்லது தாவர எண்ணெய், குறிப்பாக, எள் எண்ணெய் போன்ற ஏற்பாடுகள் பயன்படுத்தப்படுகிறது. ஆமணக்கு எண்ணெய் எள் எண்ணெய் இடத்தில் பயன்படுத்தும் போது தயாரிப்பு Eranda Taila என்று அழைக்கப்படுகிறது. பாலா (Sida cordifolia)) என்று அழைக்கப்படும் மூலிகை இந்த மருந்து எண்ணெய் முக்கிய உட்பொருளாக பயன்படுத்தப்படுகிறது போது, தயாரிப்பு பாலா eranda Thailam என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த எண்ணெய் கழுத்து பிடிப்பு, முக பக்கவாதம், காதுகள் மற்றும் தலைவலி சத்தம் சிகிச்சை பயன்படுகிறது. Lasunadi Eranda Taila பூண்டு முக்கிய மூலப்பொருள் இது ஒரு மருந்து எண்ணெய் உள்ளது.
இது அரசு சோழர் காலத்தில் (10 மற்றும் 13 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு இடையில்) என்ற மருத்துவமனைகளில் மருத்துவம் பாரம்பரிய ஆயுர்வேத அமைப்பை சுகாதார வழங்கப்படும் ஸ்பான்சர் என்பது தெளிவு. அதே நேரத்தில், ஒரு பிற உள்ளூர் தீர்வுகளையும் இருப்பு சாத்தியம், அதே போல் "Siddhars" என்று அழைக்கப்படும் யோகிகள் பரிந்துரைக்கப்படும் அந்த அவுட் தலையிட முடியாது
Tanjore - Endless Tamil inscriptions describing its glory
presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
— with Arun Shanmugam Neyveli
presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
— with Arun Shanmugam Neyveli and Sasi Dharan.
presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
— with Sasi Dharan and Arun Shanmugam Ney
presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
— with Sasi Dharan and Arun Shanmugam Neyveli.
presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
Codrington in his book ""Ceylon Coins and Currency"" published in 1924 and Mitchiner in his book ""Oriental Coins"" published in 1978 have clearly pointed out that the traditional design of Sri Lanka standing King Type Copper Massa (coins) of the Jaffna Arya Chkravartis from 1284 AD to 1410 AD always bore the Tamil legend SETU. Setu coins were previously attributed to the Setupati Princes of Ramnad. Codrington and Mitchner attribute them strongly to the Jaffna Arya Chkravartis. I am presenting below the obverse and reverse side of one of the coins issued by Jaffna Arya Chkravartis from 1284 to 1410 AD. In the book, "Yaalpana Iraachchiyam" (1992), Prof. S. Pathamanathan in his article on "Coins" notes:
Early kings of Jaffna, sometimes referred to as Ariyacakravarti, used names such as Segarajasekaran and Pararajasekaran, and used the epithets Singaiyariyan (Lord of Singaingar, the earlier capital of the Kingdom of Jaffna), SETUKAVALAN (Guardian of Setu or Rameshwaram) and Gangainadan (belonging to the country of the Ganga). Their emblems were a recumbent bull -nanthi-, a Saiva symbol, and the expression SETU, indicating the place of their origin, Rameshwaram. The term Setu was also used as an expression of benediction.
Several types of coins categorized as SETU BULL coins are found in large quantities in the northern part of Sri Lanka. I am illustrating one of the types of these Setu Bull Coins below. The obverse of this coin has a human figure flanked by lamps and the reverse has the Nandi (bull) symbol with the legend Sethu in Tamil with a crescent moon above.
P Pushparatnam in his brilliant paper ""Murukan Worship Sri Lanka: New Archeological Evidence"" has observed:"" The Europeans first employed the utilization of numismatics as a source for historical research in the 18th century AD. The European officers who were in charge of the Archaeological Survey of India and the Civil Service and other officers employed in India in the 19th century took interest in the collection and study of coins. In Sri Lanka, numismatics received wider attention in the 20th century. As important as epigraphically data is, numismatics is restricted in its content as few names or words and certain symbols in figurative form or forms appear in them. They are very valuable to reconstruct the history of a particular dynasty and its chronology. Evidence of the coins issued by the Sri Lankan Tamils is now available. This period ranges from the 3rd century BC to the 17th century AD. These throw a flood of light on various aspects such as the ancient language, script, genesis of Kingdoms, settlements of people, commerce, foreign relations and so on""
P Pushparatnam has analysed the following two coins issued by the Tamil rulers of Nallur in Jaffna who ruled during 13th - 17th century AD. We can see the inscription of the word SETU in Tamil, apart from the figures of Nandi and Peacock.
Leonard Wolf, husband of the great English novelist Virginia Wolf (1882-1941) worked as a British Civil Servant in Ceylon in the first decade of the 20th century. In one of his early News Paper articles, he has referred to the widespread use of old Setu Coins (with letters in Tamil) in circulation in Jaffna.
— with Sasi Dharan and Arun Shanmugam Neyveli.
Coins constitute a major source of information for the history of Rama Setu or Ramar Bridge or Setu Bandhana or Adam's Bridge. The discipline or science relating to the study of coins is known as Numismatics. Coin collecting has existed since ancient times. It is a well known fact that Roman Emperors were among some of the earliest coin collectors. Coin collecting has been called the "Hobby of Kings". Numismatics reached its apex due to the great demand for ancient coins during the late middle Ages and the early Renaissance.
Coming to our own country, we have remarkable epigraphically and numismatic evidence, starting from 10th century AD, authenticating the tradition of referring to Rameswaram as Setu Bandha Rameswaram, that is, as the place from where the Rama Setu Bridge was built to link Bharatam and Sri Lanka in the days of Sri Rama.
We have many early coins in South India bearing the inscription of "Setu" in Tamil. We also have copper plates of Pallava Aparajitavarman (900 AD) which indicate that Aparajitavarman went to SETUTIRTHA (Rameshwaram and Dhanushkoti). Likewise Udayendiram copper plates of Chola King Parantaka I (AD 907-955) refer to his adoption of the title Samgramaraghava like RAMA. The details relating to these copper plates have been given in the monograph titled Thiruttani and Velanjeri Copper Plates written by Dr. R.Nagaswamy (Director of Archaeology) and published by the State Department of Archaeology Government of Tamilnadu in 1979.
I am presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
Coming to our own country, we have remarkable epigraphically and numismatic evidence, starting from 10th century AD, authenticating the tradition of referring to Rameswaram as Setu Bandha Rameswaram, that is, as the place from where the Rama Setu Bridge was built to link Bharatam and Sri Lanka in the days of Sri Rama.
We have many early coins in South India bearing the inscription of "Setu" in Tamil. We also have copper plates of Pallava Aparajitavarman (900 AD) which indicate that Aparajitavarman went to SETUTIRTHA (Rameshwaram and Dhanushkoti). Likewise Udayendiram copper plates of Chola King Parantaka I (AD 907-955) refer to his adoption of the title Samgramaraghava like RAMA. The details relating to these copper plates have been given in the monograph titled Thiruttani and Velanjeri Copper Plates written by Dr. R.Nagaswamy (Director of Archaeology) and published by the State Department of Archaeology Government of Tamilnadu in 1979.
I am presenting below these two copper plates of Pallava King Aparajitavarman (900 AD) and Chola King Parantaka I (AD 907-955) for visual scrutiny and understanding.
— with Sasi Dharan and Arun Shanmugam Neyveli.
Three potsherds with Tamil Brahmi inscriptions have been discovered in an urn burial site at Marungur, 17 km from Vadalur in Cuddalore district.
The broken pots with the inscriptions were placed in urns that could have contained the bodies of the dead or their bones. "This is the first time that such inscribed pots, with Tamil Brahmi letters, placed as grave goods in urn burials, have been recovered from any archaeological site in Tamil Nadu. This opens a new chapter in archaeological research in the State," say three specialists in Tamil Brahmi inscriptions. They are K. Rajan, professor of History, Pondicherry University; Y. Subbarayalu, head, Indology, French Institute of Pondicherry; and V. Vedachalam, retired senior epigraphist, Tamil Nadu Archaeology Department.
Such inscribed potsherds carrying personal names were earlier found at habitational sites at Arikamedu in Puducherry, Kodumanal near Erode, and Azhagankulam in Ramanathapuram district, but rarely at burial sites. Only two cist burials at Kodumanal and Porunthal in Dindigul district have yielded potsherds with Tamil Brahmi inscriptions. But Marungur is an urn burial site.
It was J.R. Sivaramakrishnan, a lecturer in History, Annamalai University, who first noticed and collected the potsherds when an earthmover dug up the soil for strengthening the Vadalur-Panrutti Road at Marungur. Three red-ware urns with capstones were exposed, but the earthmover smashed the urns and the capstones. The potsherds with Tamil Brahmi inscriptions were inside three different urns. Several grave goods (pottery) were exposed along with the urns.
Of the three potsherds, one can be nearly fully assembled, and it has five Tamil Brahmi letters reading 'a-ti-y(a)-ka-n.' This could probably be read as 'Atiykan.' As the front portion of the potsherd is broken, the preceding word, if any, is not known. The second potsherd has four letters, of which two are Tamil Brahmi, reading 'a-m.' The remaining two are graffiti marks, resembling the Indus script, says Dr. Rajan. The front portion of the potsherd is missing.
The third has three letters, reading 'ma-la-a,' and the end portion has not been found. "It looks as if all the three inscriptions are personal names. Palaeographically, the inscriptions may be dated to the first century B.C." say the three specialists.
For the first time, in the lower Cauvery delta, Tamil Brahmi letters inscribed on pots were found in an urn burial site in an insignificant village in Tamil Nadu, says Dr. Rajan. "The discovery conveys, in clear terms, that buried grave goods also carried inscribed pots. Besides, it shows literacy had reached interior villages in the first century B.C. itself. The names inscribed on the pots were, perhaps, the names of the dead persons whose bodies were kept in the urns."
Others who examined the potsherds were N. Alagappan, head of the Department of History, Annamalai University; S. Kannan, P. Kalaiselvan and E. Manamaran.
There are a number of references to urn burials in Sangam poems. At Marungur, there is also an early historic habitational mound, called 'Erikaraimodu' and 'Pidarikollai' that yielded black and red ware, bricks and terracotta artefacts on the southern side of the village. A preliminary survey suggested that Marungur must have existed from the first century B.C. A planned excavation may yield important data on the urn burial culture and its relation to the early historic Tamil Nadu, as the site seems to be rich in inscribed pottery, say Dr. Rajan and Dr. Vedachalam.
The broken pots with the inscriptions were placed in urns that could have contained the bodies of the dead or their bones. "This is the first time that such inscribed pots, with Tamil Brahmi letters, placed as grave goods in urn burials, have been recovered from any archaeological site in Tamil Nadu. This opens a new chapter in archaeological research in the State," say three specialists in Tamil Brahmi inscriptions. They are K. Rajan, professor of History, Pondicherry University; Y. Subbarayalu, head, Indology, French Institute of Pondicherry; and V. Vedachalam, retired senior epigraphist, Tamil Nadu Archaeology Department.
Such inscribed potsherds carrying personal names were earlier found at habitational sites at Arikamedu in Puducherry, Kodumanal near Erode, and Azhagankulam in Ramanathapuram district, but rarely at burial sites. Only two cist burials at Kodumanal and Porunthal in Dindigul district have yielded potsherds with Tamil Brahmi inscriptions. But Marungur is an urn burial site.
It was J.R. Sivaramakrishnan, a lecturer in History, Annamalai University, who first noticed and collected the potsherds when an earthmover dug up the soil for strengthening the Vadalur-Panrutti Road at Marungur. Three red-ware urns with capstones were exposed, but the earthmover smashed the urns and the capstones. The potsherds with Tamil Brahmi inscriptions were inside three different urns. Several grave goods (pottery) were exposed along with the urns.
Of the three potsherds, one can be nearly fully assembled, and it has five Tamil Brahmi letters reading 'a-ti-y(a)-ka-n.' This could probably be read as 'Atiykan.' As the front portion of the potsherd is broken, the preceding word, if any, is not known. The second potsherd has four letters, of which two are Tamil Brahmi, reading 'a-m.' The remaining two are graffiti marks, resembling the Indus script, says Dr. Rajan. The front portion of the potsherd is missing.
The third has three letters, reading 'ma-la-a,' and the end portion has not been found. "It looks as if all the three inscriptions are personal names. Palaeographically, the inscriptions may be dated to the first century B.C." say the three specialists.
For the first time, in the lower Cauvery delta, Tamil Brahmi letters inscribed on pots were found in an urn burial site in an insignificant village in Tamil Nadu, says Dr. Rajan. "The discovery conveys, in clear terms, that buried grave goods also carried inscribed pots. Besides, it shows literacy had reached interior villages in the first century B.C. itself. The names inscribed on the pots were, perhaps, the names of the dead persons whose bodies were kept in the urns."
Others who examined the potsherds were N. Alagappan, head of the Department of History, Annamalai University; S. Kannan, P. Kalaiselvan and E. Manamaran.
There are a number of references to urn burials in Sangam poems. At Marungur, there is also an early historic habitational mound, called 'Erikaraimodu' and 'Pidarikollai' that yielded black and red ware, bricks and terracotta artefacts on the southern side of the village. A preliminary survey suggested that Marungur must have existed from the first century B.C. A planned excavation may yield important data on the urn burial culture and its relation to the early historic Tamil Nadu, as the site seems to be rich in inscribed pottery, say Dr. Rajan and Dr. Vedachalam.
— with Sasi Dharan, Arun Shanmugam Neyveli and Sathyamoorthy Krishnasamy.
Black and Red Ware pottery inscribed in Tamil Brahmi found in the archaeological excavation of Tissamaharama - Srilanka. [Photo courtesy: The Hindu, 24.06.2010]
An early historic inscription in Tamil language and in Tamil Brahmi script, dateable to c.200 BCE, has been found in the archaeological excavations by a German team at Tissamaharama in the down south of the island of Sri Lanka. The inscription deciphered by I. Mahadevan as ‘Thira’li Mu’ri,’ which means ‘written agreement of the assembly,’ was incised on an early historic Black and Red Ware pottery. The last letter of the inscription, which is retroflex Tamil ‘Ri’, is very clearly a Tamil phoneme in Tamil Brahmi script, academics commented. The Tamil Brahmi inscription is also found mixed with megalithic or early historic graffiti marks, which were probably the symbols of the guild, they further said. Tissamaharama or ancient Mahaagama is located close to Kathirkaamam (Kataragama), a famous pilgrim centre for Tamils as well as Sinhalese.
Prakrit and Tamil were the earliest written languages of South Asia.
The first evidences in these languages, in phonetic writing, appear from c.3rd century BCE.
Sinhala as an identifiable language appears in inscriptions from c. 8– 9th century CE onwards.
The following is what Iravatham Mahadevan, doyen of the study of Tamil Brahmi, wrote on Tissamaharama potsherd inscription in The Hindu, Thursday:
“Tamils have been living in the northern and eastern parts of the island from time immemorial. Several small fragments of pottery with a few Tamil‐Brahmi letters scratched on them have been found from the Jaffna region. However, a much more sensational discovery is a pottery inscription from an excavation conducted at Tissamaharama on the southeastern coast of Sri Lanka. A fragment of a high‐quality black and red‐ ware flat dish inscribed in Tamil in the Tamil‐Brahmi script was found in the earliest layer. It was provisionally dated to around 200 BCE by German scholars who undertook the excavation. The inscription reads tiraLi muRi, which means “written agreement of the assembly” The inscription bears testimony to the presence in southern Sri Lanka of a local Tamil mercantile community organised in a guild to conduct maritime trade as early as at the close of the 3rd century BCE”.
Writing on “An Epigraphic perspective on the Antiquity of Tamil.” Mahadevan cited the American scholar Thomas Trautmann and said: “The three ‘fundamental discoveries’ in indological studies are the discovery of the Indo-European language family (1786); the discovery of the Dravidian language family (1816), and the discovery of the Indus civilization (1924). It is significant that two of the three ‘fundamental discoveries’ relate to the Dravidian, though the latest one is still being ‘debated’ for want of an acceptable decipherment of the Indus Script.”
Mahadevan continues: “Part of the problem in the delayed recognition accorded to Tamil in Indological studies was the non‐availability of really old literary texts and archaeological evidence for the existence of Tamil civilisation in ancient times. The critical editions of the earliest Tamil literary works of the Sangam Age, especially by U.V. Swaminathaiyar from 1887, have led to a radical reassessment of the antiquity and historicity of Tamil civilisation. What Swaminathiyar did for Tamil literature, K.V. Subrahmanya Aiyer accomplished for Tamil epigraphy. He demonstrated (in 1924) that Tamil (and not Prakrit) was the language of the cave inscriptions of Tamil Nadu..”
Eezham Tamil academics sadly commenting on the repeated assertions of Mahadevan in giving exclusive credit to Swaminathaiyar for the publication of Changkam literature and not giving due credit to the efforts of Eezham Tamils, said scholars from Jaffna did the pioneering work decades before Swaminathaiyar.
The first ever Changkam text that saw the light of print was Thirumurukaattuppadai of Paththuppaaddu (one of The Ten Idylls), which was brought out by Arumuga Navalar of Jaffna in 1851.
The first of the Eight Anthologies (Edduththokai) of the Changkam classics that got printed was Kaliththokai (1887). This was brought out by C.W. Thamotharam Pillai of Jaffna, who was an old student of the Jaffna College and was a first graduate of the University of Madras.
Swaminathaiyar brought out his first edition of the Changkam classics Paththuppaaddu in 1889.
Earlier to bringing out Kaliththokai, Thamotharam Pillai started publishing post-Changkam classics such as Choo'laama'ni, Tholkaappiyam etc right from 1860's.
The book of V. Kanagasabai Pillai of Trincomalee, The Tamils 1800 Years Ago (1904), was the first major historical and social study on the Changkam Age, based on the classics.
The pioneering work of translating the Changkam classics into English, bringing the text to non-Tamil readers, was also done by Eezham Tamil scholars.
J V Chellaiah of Jaffna College did the entire translation of Paththuppaaddu in 1945. This was decades before A K Ramanujan or Hart translating parts of the Eight Anthologies.
Swami Vipulanandar of Batticaloa who made arrangement for the publication of Chellaiah’s translation painfully notes how the then Madras government or the Annamalai university didn’t give any help to the venture even though they admired the translation, and how he finally brought it out as a publication of the government press of then British Ceylon.
An early historic inscription in Tamil language and in Tamil Brahmi script, dateable to c.200 BCE, has been found in the archaeological excavations by a German team at Tissamaharama in the down south of the island of Sri Lanka. The inscription deciphered by I. Mahadevan as ‘Thira’li Mu’ri,’ which means ‘written agreement of the assembly,’ was incised on an early historic Black and Red Ware pottery. The last letter of the inscription, which is retroflex Tamil ‘Ri’, is very clearly a Tamil phoneme in Tamil Brahmi script, academics commented. The Tamil Brahmi inscription is also found mixed with megalithic or early historic graffiti marks, which were probably the symbols of the guild, they further said. Tissamaharama or ancient Mahaagama is located close to Kathirkaamam (Kataragama), a famous pilgrim centre for Tamils as well as Sinhalese.
Prakrit and Tamil were the earliest written languages of South Asia.
The first evidences in these languages, in phonetic writing, appear from c.3rd century BCE.
Sinhala as an identifiable language appears in inscriptions from c. 8– 9th century CE onwards.
The following is what Iravatham Mahadevan, doyen of the study of Tamil Brahmi, wrote on Tissamaharama potsherd inscription in The Hindu, Thursday:
“Tamils have been living in the northern and eastern parts of the island from time immemorial. Several small fragments of pottery with a few Tamil‐Brahmi letters scratched on them have been found from the Jaffna region. However, a much more sensational discovery is a pottery inscription from an excavation conducted at Tissamaharama on the southeastern coast of Sri Lanka. A fragment of a high‐quality black and red‐ ware flat dish inscribed in Tamil in the Tamil‐Brahmi script was found in the earliest layer. It was provisionally dated to around 200 BCE by German scholars who undertook the excavation. The inscription reads tiraLi muRi, which means “written agreement of the assembly” The inscription bears testimony to the presence in southern Sri Lanka of a local Tamil mercantile community organised in a guild to conduct maritime trade as early as at the close of the 3rd century BCE”.
Writing on “An Epigraphic perspective on the Antiquity of Tamil.” Mahadevan cited the American scholar Thomas Trautmann and said: “The three ‘fundamental discoveries’ in indological studies are the discovery of the Indo-European language family (1786); the discovery of the Dravidian language family (1816), and the discovery of the Indus civilization (1924). It is significant that two of the three ‘fundamental discoveries’ relate to the Dravidian, though the latest one is still being ‘debated’ for want of an acceptable decipherment of the Indus Script.”
Mahadevan continues: “Part of the problem in the delayed recognition accorded to Tamil in Indological studies was the non‐availability of really old literary texts and archaeological evidence for the existence of Tamil civilisation in ancient times. The critical editions of the earliest Tamil literary works of the Sangam Age, especially by U.V. Swaminathaiyar from 1887, have led to a radical reassessment of the antiquity and historicity of Tamil civilisation. What Swaminathiyar did for Tamil literature, K.V. Subrahmanya Aiyer accomplished for Tamil epigraphy. He demonstrated (in 1924) that Tamil (and not Prakrit) was the language of the cave inscriptions of Tamil Nadu..”
Eezham Tamil academics sadly commenting on the repeated assertions of Mahadevan in giving exclusive credit to Swaminathaiyar for the publication of Changkam literature and not giving due credit to the efforts of Eezham Tamils, said scholars from Jaffna did the pioneering work decades before Swaminathaiyar.
The first ever Changkam text that saw the light of print was Thirumurukaattuppadai of Paththuppaaddu (one of The Ten Idylls), which was brought out by Arumuga Navalar of Jaffna in 1851.
The first of the Eight Anthologies (Edduththokai) of the Changkam classics that got printed was Kaliththokai (1887). This was brought out by C.W. Thamotharam Pillai of Jaffna, who was an old student of the Jaffna College and was a first graduate of the University of Madras.
Swaminathaiyar brought out his first edition of the Changkam classics Paththuppaaddu in 1889.
Earlier to bringing out Kaliththokai, Thamotharam Pillai started publishing post-Changkam classics such as Choo'laama'ni, Tholkaappiyam etc right from 1860's.
The book of V. Kanagasabai Pillai of Trincomalee, The Tamils 1800 Years Ago (1904), was the first major historical and social study on the Changkam Age, based on the classics.
The pioneering work of translating the Changkam classics into English, bringing the text to non-Tamil readers, was also done by Eezham Tamil scholars.
J V Chellaiah of Jaffna College did the entire translation of Paththuppaaddu in 1945. This was decades before A K Ramanujan or Hart translating parts of the Eight Anthologies.
Swami Vipulanandar of Batticaloa who made arrangement for the publication of Chellaiah’s translation painfully notes how the then Madras government or the Annamalai university didn’t give any help to the venture even though they admired the translation, and how he finally brought it out as a publication of the government press of then British Ceylon.
— with Sasi Dharan and Arun Shanmugam Neyveli.
An early inscription in Western Java in Pallava-Grantha script [Image Courtesy: The Jakarta Post, 01 September 2010]
Early inscription in Sumatra in the Grantha script
Grantha-genre inscription in Cambodia
Brahmi/Grantha based alphabet Baybayin of the Tagalog language of Philippines [Image Courtesy: Wikipedia]
Medieval Sinhala inscription, Nochchipothaana. Note the Grantha related characters [Image Courtesy: Epigraphia Zeylanica, No 2]
Earliest written record found in Landhoo, Maldives. It is a Mahayana Buddhist inscription in Pallava-Grantha script, datable to ca. 5/6th century CE. [Image Courtesy: Inscriptions of Maldives - No 1]
Pallava-Grantha inscription, Mamallapuram, Tamil Nadu
தற்போதைய தமிழ் எழுத்துமுறை தமிழ் பிராமியில் இருந்து தோன்றியது ஆகும். தமிழ் பிராமி காலப்போக்கில் வட்டெழுத்தாக உருமாறியது. ஆறாம் நூற்றாண்டிலிருந்து பத்தாம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலத்தில் "வட்டெழுத்து" முறை உருவானது. ஓலைச்சுவடிகளிலும், கல்லிலும் செதுக்குவதற்கேற்ப இருந்தது.
வட்டெழுத்தில் சமஸ்கிருத ஒலிகள் குறிக்கப்பட முடியாது என்பதால் சமஸ்கிருத ஒலிகளை எழுதும் பொருட்டு சில கிரந்த எழுத்துமுறை கிரந்த எழுத்துக்களைப் பயன்படுத்தினர்
வட்டெழுத்தில் சமஸ்கிருத ஒலிகள் குறிக்கப்பட முடியாது என்பதால் சமஸ்கிருத ஒலிகளை எழுதும் பொருட்டு சில கிரந்த எழுத்துமுறை கிரந்த எழுத்துக்களைப் பயன்படுத்தினர்
தொல்காப்பியம் என்பது இன்று கிடைக்கப்பெறும் மிகப் பழைய தமிழ் இலக்கண நூலாகும். இது இலக்கிய வடிவிலிருக்கும் ஓர் இலக்கண நூலாகும். இதை எழுதியவர் பெயர் தொல்காப்பியர் என்று பொதுவாகக் குறிப்பிடப்பட்டாலும், பலரின் முயற்சியால் வெவ்வேறு காலகட்டங்களில் இந்நூல் உருவாக்கப்பட்டது என்றும் சொல்லப்படுகிறது. மிகப் பழங்காலத்து நூலாக இருப்பினும், இன்றுவரை தமிழ் இலக்கண விதிகளுக்கு அடிப்படையான நூல் இதுவே.
தொல்காப்பியத்தை முதல்நூலாகக் கொண்டு காலந்தோறும் பல வழிநூல்கள் தோன்றின.
நன்னூல், 13ஆம் நூற்றாண்டில் பவணந்தி முனிவரால் எழுதப்பட்ட தமிழ் இலக்கண நூலாகும். தமிழ் மொழி இலக்கண நூல்களுள் தற்போது இருப்பவைகளில் மிகப் பழமையானதான தொல்காப்பியத்தின் சில பகுதிகள் வழக்கொழிந்தன, மற்றும் சிலவற்றிற்கு கூடுதல் விளக்கம் தேவைப்பட்டது. வழக்கொழிந்த இலக்கணப் பயன்பாடுகளுக்கு இணையான சமகாலப் பயன்பாடுகளை வகுத்தும், ஏற்கனவே வகுக்கப் பெற்ற பயன்பாடுகளை மேலும் விளக்கியும், எளிமைப்படுத்தியும் நன்னூலில் எழுதப்பட்டது. தற்காலம் வரை, செந்தமிழுக்கான இலக்கணமுறை நன்னூலைப் பின்பற்றியே உள்ளது.
தொல்காப்பியம் 1602 பாக்களால் ஆனது. இதன் உள்ளடக்கம், எழுத்ததிகாரம், சொல்லதிகாரம், பொருளதிகாரம் என மூன்று அதிகாரங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.
எழுத்ததிகாரம்
தொல்காப்பி எழுத்து நடை - ஒரு பகுதி.
நூல் மரபு
மொழி மரபு
பிறப்பியல்
புனரியல்
தொகை மரபு
உருபியல்
உயிர் மயங்கியல்
புள்ளி மயங்கியல்
குற்றியலுகரப் புணரியல்
சொல்லதிகாரம்
கிளவியாக்கம்
வேற்றுமை இயல்
வேற்றுமை மயங்கியல்
விளி மரபு
பெயரியல்
வினை இயல்
இடை இயல்
உரி இயல்
எச்சவியல்
பொருளதிகாரம்
அகத்திணையியல்
புறத்திணையியல்
களவியல்
கற்பியல்
பொருளியல்
மெய்ப்பாட்டியல்
உவமவியல்
செய்யுளியல்
மரபியல்
தொல்காப்பியத்திற்கு உரை எழுதியவர்கள்
ஆறு பண்டை உரையாசிரியர்கள்
இளம்பூரணர்
பேராசிரியர்
சேனாவரையர்
நச்சினார்க்கினியர்
தெய்வச்சிலையார்
கல்லாடர்
தொல்காப்பியத்தை முதல்நூலாகக் கொண்டு காலந்தோறும் பல வழிநூல்கள் தோன்றின.
நன்னூல், 13ஆம் நூற்றாண்டில் பவணந்தி முனிவரால் எழுதப்பட்ட தமிழ் இலக்கண நூலாகும். தமிழ் மொழி இலக்கண நூல்களுள் தற்போது இருப்பவைகளில் மிகப் பழமையானதான தொல்காப்பியத்தின் சில பகுதிகள் வழக்கொழிந்தன, மற்றும் சிலவற்றிற்கு கூடுதல் விளக்கம் தேவைப்பட்டது. வழக்கொழிந்த இலக்கணப் பயன்பாடுகளுக்கு இணையான சமகாலப் பயன்பாடுகளை வகுத்தும், ஏற்கனவே வகுக்கப் பெற்ற பயன்பாடுகளை மேலும் விளக்கியும், எளிமைப்படுத்தியும் நன்னூலில் எழுதப்பட்டது. தற்காலம் வரை, செந்தமிழுக்கான இலக்கணமுறை நன்னூலைப் பின்பற்றியே உள்ளது.
தொல்காப்பியம் 1602 பாக்களால் ஆனது. இதன் உள்ளடக்கம், எழுத்ததிகாரம், சொல்லதிகாரம், பொருளதிகாரம் என மூன்று அதிகாரங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.
எழுத்ததிகாரம்
தொல்காப்பி எழுத்து நடை - ஒரு பகுதி.
நூல் மரபு
மொழி மரபு
பிறப்பியல்
புனரியல்
தொகை மரபு
உருபியல்
உயிர் மயங்கியல்
புள்ளி மயங்கியல்
குற்றியலுகரப் புணரியல்
சொல்லதிகாரம்
கிளவியாக்கம்
வேற்றுமை இயல்
வேற்றுமை மயங்கியல்
விளி மரபு
பெயரியல்
வினை இயல்
இடை இயல்
உரி இயல்
எச்சவியல்
பொருளதிகாரம்
அகத்திணையியல்
புறத்திணையியல்
களவியல்
கற்பியல்
பொருளியல்
மெய்ப்பாட்டியல்
உவமவியல்
செய்யுளியல்
மரபியல்
தொல்காப்பியத்திற்கு உரை எழுதியவர்கள்
ஆறு பண்டை உரையாசிரியர்கள்
இளம்பூரணர்
பேராசிரியர்
சேனாவரையர்
நச்சினார்க்கினியர்
தெய்வச்சிலையார்
கல்லாடர்
— with Arun Shanmugam Neyveli, Sasi Dharan and Sathyamoorthy Krishnasamy.
புகழூர்க் கல்வெட்டு
இது புகழூர் மலைப் பகுதியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஒரு தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டு ஆகும். இவ்விடம் பண்டைக்காலத்தில் சேரர்களின் தலைநகரமாக இருந்த கரூரிலிருந்து சுமார் 15 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் உள்ளது. இக்கல்வெட்டு கிறித்தவ ஆண்டுக் கணக்கின் தொடக்க காலத்தைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகின்றது. சேர மன்னன் இளங் கடுங்கோ என்பவன் சமணத் துறவி ஒருவருக்குக் குகை வாழிடம் ஒன்றைக் கொடையாக வழங்கியதைக் குறிக்கவே இக் கல்வெட்டுப் பதியப்பட்டுள்ளது. இக் கல்வெட்டில் மூன்று தலைமுறையைச் சேர்ந்த சேர மன்னர்களின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது இக்கல்வெட்டுக்கு ஒரு சிறப்பு ஆகும்.
இக் கல்வெட்டில் பெயர் குறிக்கப்பட்டுள்ள சேர மன்னர்கள், கோ ஆதன் சேரல் இரும்பொறை, பெருங்கடுங்கோ, இளங்கடுங்கோ என்பவர்களாவர். இவர்களில் கோ ஆதன் சேரல் இரும்பொறையின் மகனே பெருங்கடுங்கோ. இளங்கடுங்கோ பெருங்கடுங்கோவின் மகன். இக் கல்வெட்டு வெட்டப்பட்ட காலத்தில் பெருங்கடுங்கோவே மன்னனாக இருந்ததாகத் தெரிகிறது. இளங்கடுங்கோ இளவரசராக முடிசூட்டப்பட்டதைக் குறிக்கவே இக் கொடை வழங்கப்பட்டது.
கல்வெட்டில் (பிராமி எழுத்துகளில்) இடம்பெற்றுள்ள செய்தி:
“ யாற்றூர் செங்காயபன் உறைய கோ ஆதன் செல்லிரும்பொறை மகன் பெருங்கடுங்கோ மகன் இளங்கடுங்கோ ஆக அறுத்த கல் ”
இதில் கூறப்படும் 'கோ ஆதன் செல் இரும்பொறை' என்னும் பெயரில் உள்ள சில பெயர்ப் பகுதிகள் 'செல்வக் கடுங்கோ வாழி ஆதன்' என்னும் 7ஆம் பதிற்றுப்பத்துத் தலைவன் பெயரினூடே பொதிந்து கிடப்பதைக் காணமுடிகிறது. இவனது மகன் பெயர் 'பெருங்கடுங்கோ' என்பது 'பாலை பாடிய பெருங் கடுங்கோ'வையும், இவன் மகன் 'இளங்கடுங்கோ' என்னும் பெயர் 'மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ'வையும் நினைவூட்டுகிறது.
இளங்கடுங்கோ சமணத் துறவிகளுக்கு மலைக்குகையில் படுக்கை அமைத்துக் கொடுத்தான். அந்தப் படுக்கைகள் இன்னின்னாருக்கு அளிக்கப்பட்டவை என்பதைக் குறிக்கும் தாமிழிக் கல்வெட்டுகளும் படுக்கைகளின் தலைமாட்டில் உள்ளன. அவை சிதைந்த நிலையில் இருந்தாலும் 'பிட்டன்', 'கொற்றன்' என்னும் பெயர்கள் படிக்கக்கூடிய நிலையில் தெளிவாக உள்ளன.
இது புகழூர் மலைப் பகுதியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட ஒரு தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டு ஆகும். இவ்விடம் பண்டைக்காலத்தில் சேரர்களின் தலைநகரமாக இருந்த கரூரிலிருந்து சுமார் 15 கிலோமீட்டர்கள் தொலைவில் உள்ளது. இக்கல்வெட்டு கிறித்தவ ஆண்டுக் கணக்கின் தொடக்க காலத்தைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகின்றது. சேர மன்னன் இளங் கடுங்கோ என்பவன் சமணத் துறவி ஒருவருக்குக் குகை வாழிடம் ஒன்றைக் கொடையாக வழங்கியதைக் குறிக்கவே இக் கல்வெட்டுப் பதியப்பட்டுள்ளது. இக் கல்வெட்டில் மூன்று தலைமுறையைச் சேர்ந்த சேர மன்னர்களின் பெயர்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருப்பது இக்கல்வெட்டுக்கு ஒரு சிறப்பு ஆகும்.
இக் கல்வெட்டில் பெயர் குறிக்கப்பட்டுள்ள சேர மன்னர்கள், கோ ஆதன் சேரல் இரும்பொறை, பெருங்கடுங்கோ, இளங்கடுங்கோ என்பவர்களாவர். இவர்களில் கோ ஆதன் சேரல் இரும்பொறையின் மகனே பெருங்கடுங்கோ. இளங்கடுங்கோ பெருங்கடுங்கோவின் மகன். இக் கல்வெட்டு வெட்டப்பட்ட காலத்தில் பெருங்கடுங்கோவே மன்னனாக இருந்ததாகத் தெரிகிறது. இளங்கடுங்கோ இளவரசராக முடிசூட்டப்பட்டதைக் குறிக்கவே இக் கொடை வழங்கப்பட்டது.
கல்வெட்டில் (பிராமி எழுத்துகளில்) இடம்பெற்றுள்ள செய்தி:
“ யாற்றூர் செங்காயபன் உறைய கோ ஆதன் செல்லிரும்பொறை மகன் பெருங்கடுங்கோ மகன் இளங்கடுங்கோ ஆக அறுத்த கல் ”
இதில் கூறப்படும் 'கோ ஆதன் செல் இரும்பொறை' என்னும் பெயரில் உள்ள சில பெயர்ப் பகுதிகள் 'செல்வக் கடுங்கோ வாழி ஆதன்' என்னும் 7ஆம் பதிற்றுப்பத்துத் தலைவன் பெயரினூடே பொதிந்து கிடப்பதைக் காணமுடிகிறது. இவனது மகன் பெயர் 'பெருங்கடுங்கோ' என்பது 'பாலை பாடிய பெருங் கடுங்கோ'வையும், இவன் மகன் 'இளங்கடுங்கோ' என்னும் பெயர் 'மருதம் பாடிய இளங்கடுங்கோ'வையும் நினைவூட்டுகிறது.
இளங்கடுங்கோ சமணத் துறவிகளுக்கு மலைக்குகையில் படுக்கை அமைத்துக் கொடுத்தான். அந்தப் படுக்கைகள் இன்னின்னாருக்கு அளிக்கப்பட்டவை என்பதைக் குறிக்கும் தாமிழிக் கல்வெட்டுகளும் படுக்கைகளின் தலைமாட்டில் உள்ளன. அவை சிதைந்த நிலையில் இருந்தாலும் 'பிட்டன்', 'கொற்றன்' என்னும் பெயர்கள் படிக்கக்கூடிய நிலையில் தெளிவாக உள்ளன.
இன்றைய தமிழ் எழுத்துக்கள் தாமிழி எனப்படும் தமிழ்ப் பிராமியிலிருந்து தோன்றியவைதான். அக்காலத்தில் தமிழை எழுத இவ்வெழுத்து முறை பயன்படுத்தப்பட்டது.
இது மட்பாண்டம் ஒன்றின் உடைந்த பகுதி ஆகும். இங்கு வாழ்ந்த சமணத் துறவிகளால் இது பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கலாம். இங்கு நடந்த அகழ்வுகளின் போது இது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.
நான்காவதும் ஐந்தாவதும் தமிழ்ப் பிராமி எழுத்துக்கள் அல்ல. அவை கூட்டெழுத்துக்களும் அன்று. அவை அறியப்படாத குறியீடுகள்.தமிழ் பிராமியில் கூட்டெழுத்துக்கள் இல்லை. தமிழ்ப் பிராமியை மற்றைய பிராமியிலிருந்து வேறுபடுத்துவது கூட்டெழுத்துகளும் தமிழுக்கே உரிய நான்கு எழுத்துக்களான ற,ன,ள,ழ ஆகும்.
இது போலியானது அல்ல, பொறிக்கப்பட்ட எழுத்துக்கள் தெளிவாக விளங்கக் கூடியன இல்லை என்பதால் கணினியின் துணையுடன் மீள எழுதப்பட்டுள்ளது (over written or highlitted).
தமிழ் பண்டய காலங்களில் வட்டழுத்தாக எழுதப்பட்டது. அதை வீரமாமுனிவர் (Joseph Beskiar) என்ற இத்தாலிய பாதிரியார் இப்போதய எழுத்துக்கள் ஆக மாற்றினார், printing செய்ய எளிதாக இருப்பதற்காக. இப்போதும் தெலுங்கு, கன்னட மொழிகளில் வட்டழுத்து இருப்பதை பார்க்கலாம். தமிழில் இருந்து தான் மலையாளம், கன்னடம் & தெலுங்கு (சமஸ்கிருத்துடன்) சேர்ந்து உருவாக்கப்பட்டது. இப்பொதும் ஏரளமான தமிழ் சொற்கள் இந்த மொழிகளில் காணப்படுலகிற்து. மலயாளம் முழுக்க, முழுக்க தமிழும் கொஞ்ஜம் சமஸ்கிரதமும் சேர்ந்தது. எனக்கு மலயாள்ம், தெலுங்கு தெரிவதால் இது நன்கு தெரியும். இப்பொதும் தமிழ் வட்டெழுத்துக்கள் பல கோயில்களில் காணலாம்.
வட்டெழுத்து பொதுவாக தமிழ்ப் பிராமியில் இருந்து தோன்றியதாகவே கருதப்படுகிறது. பிராமி எழுத்துக்கள் கோடுகளாக இருப்பதால் ஓலைச்சுவடிகளில் எழுதும் போது ஓலைச்சுவடி கிழிந்துவிடும் எனக்கருதி பிராமி எழுத்துக்கள் வட்ட வடிவான எழுத்துக்களாக மாற்றப்பட்டிருக்கலாம் எனக் கருதப் படுகிறது..
2200 ஆண்டுகளுக்கு முன் நம் தமிழ் நாட்டில் இருந்த சங்க கால நாணயம் . செழியன் என்று பெயர் பொறிக்கப் பட்டுள்ளது. தமிழ் பிரப்மி எழுத்துருவை கொண்டது. இந்திய நாட்டிலேயே மிகப் பழமையான எழுத்துரு இந்த தமிழ் பிரம்மி (தமிழி) எழுத்துரு தான் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இப்படி தமிழர்கள் நாம் நமெக்கென நாணயம் செய்து தமிழ் மொழியை மற்ற நாட்டவர்க்கும் நமக்கும் கொண்டு சென்றோம். இன்று இந்திய அரசின் கட்டுப் பாட்டில் தமிழ் நாடு வந்த பிறகு தமிழ் மொழியை நம் நாணயத்தில் அச்சடிக்க முடியவில்லை. இதற்கு தமிழர்கள் நாம் ஒற்றுமையோடு முயற்சி செய்தால் இந்திய நாட்டின் நாணயத்திலும் தமிழ் மொழியின் குறியீடுகளை கொண்டு வரலாம். செய்வோமா ?
- நன்றி ராஜ்குமார் பழனிச்சாமி
- நன்றி ராஜ்குமார் பழனிச்சாமி
பண்டைய தமிழர் ஆயுதங்கள்..
வீரர் அல்லாதவர்கள், புறங்காட்ட ஓடுவார், புண்பட்டார், முதியோர், இளையோர், இவர்கள் மீது படைக்கலம் செலுத்தலாகாது என்பதும் புறநானூற்றால் அறிய முடிகிறது.
தமிழ் பிரம்மி கல்வெட்டு, கேரளாவின் வயநாடு மாவட்டத்தில் அம்புகுதி மலையில் எடக்கல் குகையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.
இந்தக் குகையில் உள்ள தமிழ் பிரம்மி கல்வெட்டுகள் சேர காலத்தை பிரதிபலிப்பதாக உள்ளது ,கல்வெட்டு வரைபடத்தின் எடக்கல் பாணியில் சரியாக பொறிக்கப்பட்டு ஒரு மனித உருவம் இணைக்கப்பட்ட லேபிள், தோன்றுகிறது. படத்தில், ஒரு பெரிய படைப்பாற்றல் சின்னம் என கொள்ளும் இலிங்க உரு கொண்ட அநேகமாக கருவுறுதல் குறிப்பது, மற்றும் பிரம்மா (படைத்தவன் ) பற்றி குறிப்பிடுகிறது.
தொல்பொருள் ஆய்வு தொடர், புதைபொருள் ஆராய்ச்சி ஆசிரியர் திரு மகாதேவன் இது பற்றி "நான்கு தமிழ் பிரம்மி கல்வெட்டுகள், மூன்றாம் நூற்றாண்டில் சேர்ந்த, முந்தைய குகையில் கண்டறியப்பட்டது. ஒரு வார்த்தை 'சேர' ('kadummipudha சேரா'), பெயரை முந்தைய கல்வெட்டு ஆதாரங்கள் உள்ளன '"இன்னும் பிரம்மி கல்வெட்டுகள் குகை காணப்படுகின்றன என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக உள்ளது மேலும் குகையை ஒரு முறையான தேடல் செய்ய வேண்டும்," என்று திரு மகாதேவன் கூறினார்.
". இது ஒரு முக்கியமான கண்டுபிடிப்பு "மிகப் பழமையான மொழி தமிழ் தான் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை, மற்றும் இந்த ஸ்கிரிப்ட் அதாவது 'zha' நிகழ்வு தமிழ்-பிரம்மி கல்வெட்டாக உள்ளது.என்றும் திரு மகாதேவன்
கூறினார்.
நன்றி : இன்றைய ‘தி ஹிண்டு’ நாளேடு செய்தி
Source : The Hindu Dated on 09.02.2012 (Thursday)
நன்றி முகமது அலி முகமது முகைதீன்
இந்தக் குகையில் உள்ள தமிழ் பிரம்மி கல்வெட்டுகள் சேர காலத்தை பிரதிபலிப்பதாக உள்ளது ,கல்வெட்டு வரைபடத்தின் எடக்கல் பாணியில் சரியாக பொறிக்கப்பட்டு ஒரு மனித உருவம் இணைக்கப்பட்ட லேபிள், தோன்றுகிறது. படத்தில், ஒரு பெரிய படைப்பாற்றல் சின்னம் என கொள்ளும் இலிங்க உரு கொண்ட அநேகமாக கருவுறுதல் குறிப்பது, மற்றும் பிரம்மா (படைத்தவன் ) பற்றி குறிப்பிடுகிறது.
தொல்பொருள் ஆய்வு தொடர், புதைபொருள் ஆராய்ச்சி ஆசிரியர் திரு மகாதேவன் இது பற்றி "நான்கு தமிழ் பிரம்மி கல்வெட்டுகள், மூன்றாம் நூற்றாண்டில் சேர்ந்த, முந்தைய குகையில் கண்டறியப்பட்டது. ஒரு வார்த்தை 'சேர' ('kadummipudha சேரா'), பெயரை முந்தைய கல்வெட்டு ஆதாரங்கள் உள்ளன '"இன்னும் பிரம்மி கல்வெட்டுகள் குகை காணப்படுகின்றன என்று எனக்கு ஆச்சரியமாக உள்ளது மேலும் குகையை ஒரு முறையான தேடல் செய்ய வேண்டும்," என்று திரு மகாதேவன் கூறினார்.
". இது ஒரு முக்கியமான கண்டுபிடிப்பு "மிகப் பழமையான மொழி தமிழ் தான் என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை, மற்றும் இந்த ஸ்கிரிப்ட் அதாவது 'zha' நிகழ்வு தமிழ்-பிரம்மி கல்வெட்டாக உள்ளது.என்றும் திரு மகாதேவன்
கூறினார்.
நன்றி : இன்றைய ‘தி ஹிண்டு’ நாளேடு செய்தி
Source : The Hindu Dated on 09.02.2012 (Thursday)
நன்றி முகமது அலி முகமது முகைதீன்
a damaged Tamil grammatical MS
தமிழ் எண்கள் & இந்தோ அரேபிய எண்கள் இரண்டையும் பயன்படுத்தும் ஒரு மைல்கல் (தஞ்சாவூர் அருங்காட்சியகம்) தமிழ் எண்கள்
௦ - 0
௧ = 1
௨ = 2
௩ = 3
௪ = 4
௫ = 5
௬ = 6
௭ = 7
௮ = 8
௯ = 9
௧௦ - 10
௦ - 0
௧ = 1
௨ = 2
௩ = 3
௪ = 4
௫ = 5
௬ = 6
௭ = 7
௮ = 8
௯ = 9
௧௦ - 10
—
உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது அகழ்வாராய்ச்சி முடிவுகளை இந்திய மத்திய அரசு மூடிமறைப்பு
தாமிரபரணி ஆற்றின் கரையில் ஆதிச்சநல்லூர் என்ற ஊர் உள்ளது. இது ஓர் இடுகாடு. இறந்தவர்களைப் புதைத்த இடம். இதன் பரப்பளவு 114 ஏக்கர். இங்கு 4 அடிக்கு ஒருவர் வீதம் தாழிகளில் இறந்தவர்களை வைத்துப் புதைத்துள்ளனர். தாழி என்றால் பானை என்பது பொருள். இவ்வாறு புதைக்கப்பட்ட பானைகளை முதுமக்கள் தாழி என்றும் ஈமத்தாழி என்றும் கூறுவர்.
தென்பாண்டி நாட்டில் இத்தாழிகள் ஏராளம் உண்டு. ஆதிச்ச நல்லூரில் ஆயிரக்கணக்கான தாழிகள் வரிசை வரிசையாகக் கிடைக்கின்றன. இதுதான் உலகிலேயே மிகப்பெரிய இடுகாடாகும். அது மட்டுமல்ல பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இவர்கள் புதைக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.
இந்த ஆதிச்ச நல்லூர்… ஏறத்தாழ பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக நமது மக்கள் நாகரீகத்தோடு வாழ்ந்த ஊர். ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா?..ஆம் அதுதான் உண்மை. இந்த இடுகாடு[?]. கி.மு பத்தாம் நூற்ராண்டுக்கும் முந்தையது. இன்றைய ஆய்வுகள் மேலும் ஒரு ஆயிரம் வருடங்களை பின்னுக்குத் தள்ளலாம் என்று தெரிவிக்கின்றன. நாம் அறிந்த எந்த இந்திய சரித்திர காலகட்டத்துக்கும் முந்தைய காலகட்ட மக்களின் இடுகாடு இது.
தமிழ்க்குடியின் தொன்மைக்கான முதற்பெரும் தொல்பொருட் சான்றும் இதுவே. ஏறக்குறைய கிருஸ்து பிறப்பதற்கு எண்ணூறு வருடங்கள் முன்பே இங்கு நாகரீகம் மிகுந்த மக்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இதனை முதன் முதலில் கண்டுபிடித்தவர் ஜெர்மனி நாட்டைச் சேர்ந்த டாக்டர். ஜாகர் என்பவர்தான்.
1876 -ஆம் ஆண்டு இந்த பகுதியில் ஆராய்ச்சிக்காக வந்த அவர் கண்டுபிடித்ததுதான் இந்தத் தொல் தமிழர்களது நாகரீகம். அந்த ஜாகர் தான் கண்டுபிடித்தவற்றில் பலவற்றை ஆதாரத்துக்காக ஜெர்மனுக்கே எடுத்துச் சென்றுவிட்டார். அப்பொருட்கள் இன்னமும் ஜெர்மனியில் உள்ள பெர்லின் அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கிறது.
பிரஞ்சு நாட்டைச் சார்ந்த லூயி வேப்பிக்கியூ என்ற அறிஞர் 1903 ஆம் ஆண்டு ஆதிச்ச நல்லூர் வந்து சில தாழிகளைத் தோண்டி எடுத்தார். அப்போது மண்வெட்டி, கொழு முதலியன கிடைத்தன. ஆதிச்ச நல்லூரில் அகழ்வாய்வில் கிடைத்த அந்தப் பொருள்களை அவர் பாரிசுக்கு எடுத்துப்போய்விட்டார்.
இவ்வாறு ஆதிச்ச நல்லூரில் கிடைத்த மிகத்தொன்மை வாய்ந்த பொருள்கள் மேல் நாட்டிற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. அந்த புதைபொருள் சின்னங்கள் கிடைத்தால் ஆதிச்சநல்லூரின் தொன்மையான வரலாறு நமக்குத் மேலும் தெரியும்.
1905 ஆம் ஆண்டு சென்னை அருங்காட்சியக மதிப்புறு துணைக் கண்காணிப்பாளர் அலெக்சாந்தர் ரீயா அவர்கள் ஆதிச்சநல்லூர் வந்து மிகவும் நுணுக்கமாக அகழ்வாய்வு செய்து ஒரு பட்டியல் தயாரித்துக் கொடுத்ததோடு அகழ்ந்தெடுத்த பொருள்கள் அனைத்தையும் சென்னை அருங்காட்சியகத்தில் இடம்பெறச் செய்தார்.
இவரும் இங்குள்ள மக்கள் பயன்படுத்திய முதுமக்கள் தாழி, ஆபரணங்கள், எழுத்துக்கள் போன்றவற்றை அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனார்.
இதிலென்ன அதிர்ச்சி இருக்கிறது? என நினைக்கிறீர்களா? அந்த அதிர்ச்சிக்கு காரணம் அந்த அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட அன்றைய மக்கள் பயன்படுத்திய இரும்பால் ஆன கருவிகள்தான். "மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு வாழ்ந்த தமிழர்கள் இரும்பைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்றால், அதை உருக்குவதற்கான உலைகளை எங்கு வைத்திருந்தார்கள், அதை செதுக்குவதற்கும் சீராக்குவதற்கும் எத்தகைய தொழில் நுட்பங்களைக் கையாண்டார்கள், அப்படியாயின் இவர்களது நாகரீகம்தான் மற்ற அனைத்து நாகரீகங்களுக்கும் முற்பட்ட நாகரீகமாக இருந்திருக்க வேண்டும் அல்லவா?.
பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தமிழர்கள் இரும்பைக் கண்டுபிடித்து தேன் இரும்பு, வார்ப்பு இரும்பு, எஃகு இரும்பு ஆகியவற்றை உருவாக்கி இருக்கின்றனர் . பயிர்த்தொழில், சட்டிப்பானை வனையும் தொழில், நெசவுத் தொழில், கப்பல் கட்டும் தொழில் போன்றவற்றை இரும்புக் கருவிகள் மூலம் திறம்பட வளர்த்து கடல் வாணிபம் செய்து உலகப் புகழ்பெற்றவர்கள் தமிழர்கள் என ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த அகழ்வாய்வுச் சின்னங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. திராவிடர்கள் குறிப்பாக தமிழர்கள் வெளிநாட்டிலிருந்து இங்கு வந்தார்கள் என்ற கருத்துக்கு இந்த அகழ்வாய்வுச் சின்னங்கள் முடிவு கட்டியது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
மிகத் தொன்மையான காலத்திலிருந்தே இரும்பைப் பிரித்தெடுத்து அதை பல பொருள்களாகச் செய்து பயன்படுத்துவதில் தமிழர்கள் கைதேர்ந்தவர்கள் என்று அறியமுடிகிறது. சங்க இலக்கியத்தில் இரும்பினால் செய்யப்பட்ட பொருள்கள் உவமையாகக் கூறப்பட்டுள்ளன.
மிகத் தொன்மையான காலத்திலேயே தமிழர்கள் எகிப்து, ஆப்பிரிக்கா, சுமேரியா, கிரீஸ், மெக்சிகோ முதலிய நாடுகளுக்கு இரும்புப் பொருள்கள் ஏற்றுமதி செய்து வந்தனர். எகிப்தியர்களும், கிரேக்கர்களும் இந்திய நாட்டில் இருந்துதான் இரும்பை உருக்கி பயன்படுத்தும் முறைகளை அறிந்தனர் என்று கூறப்படுகிறது.
1837ஆம் ஆண்டு இராயல் ஏஷியாட்டிக் சொசைட்டியில் சமர்ப்பித்த ஆய்வுக்கட்டுரை ஒன்றில் அறிஞர் ஹீத் என்பவர் தென் இந்தியாவில் செய்யப்பட்ட எஃகுப் பொருள்களே எகிப்துக்கும், ஐரோப்பா கண்டத்திற்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன என்று எடுத்துக்காட்டியுள்ளார்.
மெக்சிகோ நாட்டிலுள்ள பிரமிடுகளில் தமிழனின் கைவினைக் கலைகளைக் காணலாம். அண்மையில் எகிப்தில் கிடைத்த தமிழ் பிராமி கல்வெட்டிலிருந்து சாத்தன், கண்ணன் என்ற இரண்டு தமிழர்கள் கடல் பயணம் செய்து எகிப்து நாடு சென்று அங்கே கொல்லன் பட்டறை ஒன்று நிறுவி, பணி செய்ததாக கல்வெட்டு அறிஞர் ஐராவதம் மகாதேவன் குறிப்பிட்டுள்ளார். பிரமிடுகள் கட்டப் பயன்படுத்திய கற்களை செதுக்குவதற்குரிய உளிகள் இந்த கொல்லன் பட்டறையில் உருவாகி இருக்க வேண்டும். தமிழனின் இரும்பு நாகரிகத்தை வெளிப்படுத்தியது இந்த ஆதிச்ச நல்லூர்தான்.
அதனைத் தொடர்ந்து சகர்மேன் என்ற அறிஞர் ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த மண்டைஓடுகள் பற்றி ஒரு நூல் வெளியிட்டார். ஆதிச்ச நல்லூரில் அகழ்ந்து எடுக்கப்பட்ட மண்டை ஓடுகள் திராவிடர்களின் மண்டை ஓடுகள் என்றும், ஒன்று மட்டும் ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்களின் மண்டை ஓடு என்றும் அவர் கூறியுள்ளார்.
எனவே திராவிடர்களின் முன்னோர்கள் ஆஸ்திரேலிய நாட்டு பழங்குடி மக்களோடு தொடர்பு கொண்டிருந்தனர் என்று தெரியவருகிறது. அங்குள்ள பழங்குடி மக்கள் பேசும் மொழியில் தமிழ்ச் சொற்கள் இடம் பெற்றுள்ளமை இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது. ஆஸ்திரேலியா தென் இந்தியாவோடு இணைந்திருந்தது என்ற கருத்தை மட்டுமல்ல குமரிக் கண்ட கோட்பாட்டையும் இது உறுதி செய்கிறது என்றும் கூறலாம். ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்கள் பயன்படுத்திய பூமராங் என்னும் ஒருவகை ஆயுதம் தமிழகத்தில் கிடைத்துள்ளதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது. பகைவர் மீது எறிந்தால் அவர்களைத் தாக்கிவிட்டு வீசியவர்கள் கைக்கு திரும்ப வரும் ஒருவகை ஆயுதம்தான் பூமராங்.
ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த தாழிகளில் மண்வெட்டி, கொழு, நெல், உமி, பழைய இற்றுப்போன பஞ்சாடை ஆகியவை கிடைத்துள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆதிச்ச நல்லூரில் புதைக்கப்பட்டவர்கள் தாமிரபரணி கரையில் நெல், பருத்தி ஆகியவற்றை விவசாயம் செய்தது மட்டுமல்ல நெசவுத் தொழிலும் செய்து வந்தனர் என்று அறியமுடிகிறது.
ஆதிச்சநல்லூரில் அகழ்வாய்வு செய்ததில் டாக்டர் கால்டுவெல்லுக்கும் முக்கியமான பங்கு உண்டு. தாழியில் சில அரிய பொருட்களை அவரே கண்டெடுத்து அவற்றைப் பற்றிய செய்திகளை வெளியிட்டுள்ளார். ஆதிச்சநல்லூரில் வாழ்ந்த மக்கள் நாகரிகம் மிக்கவர்கள் என்ற கருத்தை டாக்டர் கால்டுவெல் வெளியிட்டார்.
ஆதிச்சநல்லூரின் மண்ணுக்குள் புதையுண்டு கிடக்கும் பூமியில் ஒரு பரபரப்பான நகரமே இயங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது. அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள் வெள்ளி, செம்பு, தங்கத்தால் ஆன ஆபரணங்களைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அழகிய மதிற்சுவர்கள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் இன்றைக்கு அது யாரும் கேள்வி கேட்பாரற்ற பொட்டல்காடு.
ஏனிந்த நிலைமை என்று பார்த்தோமானால். "எல்லாம் அந்த பாழாய்ப்போன அரசியல்தான்" எல்லாம் இந்த வடக்கத்தியர்களுக்கு தமிழன் மேல் உள்ள காழ்ப்புணர்ச்சிதான். இதுதான் இன்றைய ராமேஸ்வரம் மீனவன் முதற்கொண்டு ஈழம் வரை நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
இந்த ஆய்வுகளை ஒப்புக் கொண்டால் உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது என்றாகிவிடுகிறது. அப்படியாயின் வெள்ளையர்களும் வடக்கத்தியர்களும் கண்டுபிடித்தவை எல்லாம் இதற்குப் பிந்தைய நாகரீகங்கள்தான் என்பதை ஒப்புக்கொண்டதாகி விடும். இதுதான் பிரச்னை.
இப்போது இங்குள்ள 150 ஏக்கர் நிலத்தை மத்திய அரசின் தொல்லியல் துறை சுற்றி வளைத்து கையகப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது. 2005 ஆம் ஆண்டு அத்துறை செய்த ஆய்வுகளின் முடிவுகளைக் கூட இன்னமும் வெளிவிடாமல் வைத்திருக்கிறது. வேறு யாரும் இங்கு ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளக் கூடாது என்று ஓர் உத்தரவையும் போட்டிருக்கிறது. இதுதான் இன்றைய சோகம்.
இதைச் உலகறியச் செய்யவேண்டியது மத்திய அரசு, செய்ய வலியுறுத்த வேண்டியது தமிழக அரசு.
தாமிரபரணி ஆற்றின் கரையில் ஆதிச்சநல்லூர் என்ற ஊர் உள்ளது. இது ஓர் இடுகாடு. இறந்தவர்களைப் புதைத்த இடம். இதன் பரப்பளவு 114 ஏக்கர். இங்கு 4 அடிக்கு ஒருவர் வீதம் தாழிகளில் இறந்தவர்களை வைத்துப் புதைத்துள்ளனர். தாழி என்றால் பானை என்பது பொருள். இவ்வாறு புதைக்கப்பட்ட பானைகளை முதுமக்கள் தாழி என்றும் ஈமத்தாழி என்றும் கூறுவர்.
தென்பாண்டி நாட்டில் இத்தாழிகள் ஏராளம் உண்டு. ஆதிச்ச நல்லூரில் ஆயிரக்கணக்கான தாழிகள் வரிசை வரிசையாகக் கிடைக்கின்றன. இதுதான் உலகிலேயே மிகப்பெரிய இடுகாடாகும். அது மட்டுமல்ல பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் இவர்கள் புதைக்கப்பட்டுள்ளனர் என்பதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது.
இந்த ஆதிச்ச நல்லூர்… ஏறத்தாழ பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பாக நமது மக்கள் நாகரீகத்தோடு வாழ்ந்த ஊர். ஆச்சரியமாக இருக்கிறதா?..ஆம் அதுதான் உண்மை. இந்த இடுகாடு[?]. கி.மு பத்தாம் நூற்ராண்டுக்கும் முந்தையது. இன்றைய ஆய்வுகள் மேலும் ஒரு ஆயிரம் வருடங்களை பின்னுக்குத் தள்ளலாம் என்று தெரிவிக்கின்றன. நாம் அறிந்த எந்த இந்திய சரித்திர காலகட்டத்துக்கும் முந்தைய காலகட்ட மக்களின் இடுகாடு இது.
தமிழ்க்குடியின் தொன்மைக்கான முதற்பெரும் தொல்பொருட் சான்றும் இதுவே. ஏறக்குறைய கிருஸ்து பிறப்பதற்கு எண்ணூறு வருடங்கள் முன்பே இங்கு நாகரீகம் மிகுந்த மக்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். இதனை முதன் முதலில் கண்டுபிடித்தவர் ஜெர்மனி நாட்டைச் சேர்ந்த டாக்டர். ஜாகர் என்பவர்தான்.
1876 -ஆம் ஆண்டு இந்த பகுதியில் ஆராய்ச்சிக்காக வந்த அவர் கண்டுபிடித்ததுதான் இந்தத் தொல் தமிழர்களது நாகரீகம். அந்த ஜாகர் தான் கண்டுபிடித்தவற்றில் பலவற்றை ஆதாரத்துக்காக ஜெர்மனுக்கே எடுத்துச் சென்றுவிட்டார். அப்பொருட்கள் இன்னமும் ஜெர்மனியில் உள்ள பெர்லின் அருங்காட்சியகத்தில் இருக்கிறது.
பிரஞ்சு நாட்டைச் சார்ந்த லூயி வேப்பிக்கியூ என்ற அறிஞர் 1903 ஆம் ஆண்டு ஆதிச்ச நல்லூர் வந்து சில தாழிகளைத் தோண்டி எடுத்தார். அப்போது மண்வெட்டி, கொழு முதலியன கிடைத்தன. ஆதிச்ச நல்லூரில் அகழ்வாய்வில் கிடைத்த அந்தப் பொருள்களை அவர் பாரிசுக்கு எடுத்துப்போய்விட்டார்.
இவ்வாறு ஆதிச்ச நல்லூரில் கிடைத்த மிகத்தொன்மை வாய்ந்த பொருள்கள் மேல் நாட்டிற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. அந்த புதைபொருள் சின்னங்கள் கிடைத்தால் ஆதிச்சநல்லூரின் தொன்மையான வரலாறு நமக்குத் மேலும் தெரியும்.
1905 ஆம் ஆண்டு சென்னை அருங்காட்சியக மதிப்புறு துணைக் கண்காணிப்பாளர் அலெக்சாந்தர் ரீயா அவர்கள் ஆதிச்சநல்லூர் வந்து மிகவும் நுணுக்கமாக அகழ்வாய்வு செய்து ஒரு பட்டியல் தயாரித்துக் கொடுத்ததோடு அகழ்ந்தெடுத்த பொருள்கள் அனைத்தையும் சென்னை அருங்காட்சியகத்தில் இடம்பெறச் செய்தார்.
இவரும் இங்குள்ள மக்கள் பயன்படுத்திய முதுமக்கள் தாழி, ஆபரணங்கள், எழுத்துக்கள் போன்றவற்றை அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போனார்.
இதிலென்ன அதிர்ச்சி இருக்கிறது? என நினைக்கிறீர்களா? அந்த அதிர்ச்சிக்கு காரணம் அந்த அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட அன்றைய மக்கள் பயன்படுத்திய இரும்பால் ஆன கருவிகள்தான். "மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே இங்கு வாழ்ந்த தமிழர்கள் இரும்பைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள் என்றால், அதை உருக்குவதற்கான உலைகளை எங்கு வைத்திருந்தார்கள், அதை செதுக்குவதற்கும் சீராக்குவதற்கும் எத்தகைய தொழில் நுட்பங்களைக் கையாண்டார்கள், அப்படியாயின் இவர்களது நாகரீகம்தான் மற்ற அனைத்து நாகரீகங்களுக்கும் முற்பட்ட நாகரீகமாக இருந்திருக்க வேண்டும் அல்லவா?.
பத்தாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தமிழர்கள் இரும்பைக் கண்டுபிடித்து தேன் இரும்பு, வார்ப்பு இரும்பு, எஃகு இரும்பு ஆகியவற்றை உருவாக்கி இருக்கின்றனர் . பயிர்த்தொழில், சட்டிப்பானை வனையும் தொழில், நெசவுத் தொழில், கப்பல் கட்டும் தொழில் போன்றவற்றை இரும்புக் கருவிகள் மூலம் திறம்பட வளர்த்து கடல் வாணிபம் செய்து உலகப் புகழ்பெற்றவர்கள் தமிழர்கள் என ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த அகழ்வாய்வுச் சின்னங்கள் உறுதிப்படுத்துகின்றன. திராவிடர்கள் குறிப்பாக தமிழர்கள் வெளிநாட்டிலிருந்து இங்கு வந்தார்கள் என்ற கருத்துக்கு இந்த அகழ்வாய்வுச் சின்னங்கள் முடிவு கட்டியது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
மிகத் தொன்மையான காலத்திலிருந்தே இரும்பைப் பிரித்தெடுத்து அதை பல பொருள்களாகச் செய்து பயன்படுத்துவதில் தமிழர்கள் கைதேர்ந்தவர்கள் என்று அறியமுடிகிறது. சங்க இலக்கியத்தில் இரும்பினால் செய்யப்பட்ட பொருள்கள் உவமையாகக் கூறப்பட்டுள்ளன.
மிகத் தொன்மையான காலத்திலேயே தமிழர்கள் எகிப்து, ஆப்பிரிக்கா, சுமேரியா, கிரீஸ், மெக்சிகோ முதலிய நாடுகளுக்கு இரும்புப் பொருள்கள் ஏற்றுமதி செய்து வந்தனர். எகிப்தியர்களும், கிரேக்கர்களும் இந்திய நாட்டில் இருந்துதான் இரும்பை உருக்கி பயன்படுத்தும் முறைகளை அறிந்தனர் என்று கூறப்படுகிறது.
1837ஆம் ஆண்டு இராயல் ஏஷியாட்டிக் சொசைட்டியில் சமர்ப்பித்த ஆய்வுக்கட்டுரை ஒன்றில் அறிஞர் ஹீத் என்பவர் தென் இந்தியாவில் செய்யப்பட்ட எஃகுப் பொருள்களே எகிப்துக்கும், ஐரோப்பா கண்டத்திற்கும் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன என்று எடுத்துக்காட்டியுள்ளார்.
மெக்சிகோ நாட்டிலுள்ள பிரமிடுகளில் தமிழனின் கைவினைக் கலைகளைக் காணலாம். அண்மையில் எகிப்தில் கிடைத்த தமிழ் பிராமி கல்வெட்டிலிருந்து சாத்தன், கண்ணன் என்ற இரண்டு தமிழர்கள் கடல் பயணம் செய்து எகிப்து நாடு சென்று அங்கே கொல்லன் பட்டறை ஒன்று நிறுவி, பணி செய்ததாக கல்வெட்டு அறிஞர் ஐராவதம் மகாதேவன் குறிப்பிட்டுள்ளார். பிரமிடுகள் கட்டப் பயன்படுத்திய கற்களை செதுக்குவதற்குரிய உளிகள் இந்த கொல்லன் பட்டறையில் உருவாகி இருக்க வேண்டும். தமிழனின் இரும்பு நாகரிகத்தை வெளிப்படுத்தியது இந்த ஆதிச்ச நல்லூர்தான்.
அதனைத் தொடர்ந்து சகர்மேன் என்ற அறிஞர் ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த மண்டைஓடுகள் பற்றி ஒரு நூல் வெளியிட்டார். ஆதிச்ச நல்லூரில் அகழ்ந்து எடுக்கப்பட்ட மண்டை ஓடுகள் திராவிடர்களின் மண்டை ஓடுகள் என்றும், ஒன்று மட்டும் ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்களின் மண்டை ஓடு என்றும் அவர் கூறியுள்ளார்.
எனவே திராவிடர்களின் முன்னோர்கள் ஆஸ்திரேலிய நாட்டு பழங்குடி மக்களோடு தொடர்பு கொண்டிருந்தனர் என்று தெரியவருகிறது. அங்குள்ள பழங்குடி மக்கள் பேசும் மொழியில் தமிழ்ச் சொற்கள் இடம் பெற்றுள்ளமை இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது. ஆஸ்திரேலியா தென் இந்தியாவோடு இணைந்திருந்தது என்ற கருத்தை மட்டுமல்ல குமரிக் கண்ட கோட்பாட்டையும் இது உறுதி செய்கிறது என்றும் கூறலாம். ஆஸ்திரேலிய பழங்குடி மக்கள் பயன்படுத்திய பூமராங் என்னும் ஒருவகை ஆயுதம் தமிழகத்தில் கிடைத்துள்ளதும் இங்கே குறிப்பிடத்தக்கது. பகைவர் மீது எறிந்தால் அவர்களைத் தாக்கிவிட்டு வீசியவர்கள் கைக்கு திரும்ப வரும் ஒருவகை ஆயுதம்தான் பூமராங்.
ஆதிச்சநல்லூரில் கிடைத்த தாழிகளில் மண்வெட்டி, கொழு, நெல், உமி, பழைய இற்றுப்போன பஞ்சாடை ஆகியவை கிடைத்துள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆதிச்ச நல்லூரில் புதைக்கப்பட்டவர்கள் தாமிரபரணி கரையில் நெல், பருத்தி ஆகியவற்றை விவசாயம் செய்தது மட்டுமல்ல நெசவுத் தொழிலும் செய்து வந்தனர் என்று அறியமுடிகிறது.
ஆதிச்சநல்லூரில் அகழ்வாய்வு செய்ததில் டாக்டர் கால்டுவெல்லுக்கும் முக்கியமான பங்கு உண்டு. தாழியில் சில அரிய பொருட்களை அவரே கண்டெடுத்து அவற்றைப் பற்றிய செய்திகளை வெளியிட்டுள்ளார். ஆதிச்சநல்லூரில் வாழ்ந்த மக்கள் நாகரிகம் மிக்கவர்கள் என்ற கருத்தை டாக்டர் கால்டுவெல் வெளியிட்டார்.
ஆதிச்சநல்லூரின் மண்ணுக்குள் புதையுண்டு கிடக்கும் பூமியில் ஒரு பரபரப்பான நகரமே இயங்கிக் கொண்டிருந்திருக்கிறது. அங்கு வாழ்ந்த மனிதர்கள் வெள்ளி, செம்பு, தங்கத்தால் ஆன ஆபரணங்களைப் பயன்படுத்தி இருக்கிறார்கள். அழகிய மதிற்சுவர்கள் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால் இன்றைக்கு அது யாரும் கேள்வி கேட்பாரற்ற பொட்டல்காடு.
ஏனிந்த நிலைமை என்று பார்த்தோமானால். "எல்லாம் அந்த பாழாய்ப்போன அரசியல்தான்" எல்லாம் இந்த வடக்கத்தியர்களுக்கு தமிழன் மேல் உள்ள காழ்ப்புணர்ச்சிதான். இதுதான் இன்றைய ராமேஸ்வரம் மீனவன் முதற்கொண்டு ஈழம் வரை நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
இந்த ஆய்வுகளை ஒப்புக் கொண்டால் உலகின் தொல் நாகரீகமே தமிழர்களுடையது என்றாகிவிடுகிறது. அப்படியாயின் வெள்ளையர்களும் வடக்கத்தியர்களும் கண்டுபிடித்தவை எல்லாம் இதற்குப் பிந்தைய நாகரீகங்கள்தான் என்பதை ஒப்புக்கொண்டதாகி விடும். இதுதான் பிரச்னை.
இப்போது இங்குள்ள 150 ஏக்கர் நிலத்தை மத்திய அரசின் தொல்லியல் துறை சுற்றி வளைத்து கையகப்படுத்தி வைத்திருக்கிறது. 2005 ஆம் ஆண்டு அத்துறை செய்த ஆய்வுகளின் முடிவுகளைக் கூட இன்னமும் வெளிவிடாமல் வைத்திருக்கிறது. வேறு யாரும் இங்கு ஆய்வுகளை மேற்கொள்ளக் கூடாது என்று ஓர் உத்தரவையும் போட்டிருக்கிறது. இதுதான் இன்றைய சோகம்.
இதைச் உலகறியச் செய்யவேண்டியது மத்திய அரசு, செய்ய வலியுறுத்த வேண்டியது தமிழக அரசு.
— with Abi Selvaraj,Arun Shanmugam Neyveli, Sathya Murthy and 44 others.
Three potsherds with Tamil Brahmi inscriptions have been discovered in an urn burial site at Marungur, 17 km from Vadalur in Cuddalore district.
The broken pots with the inscriptions were placed in urns that could have contained the bodies of the dead or their bones. “This is the first time that such inscribed pots, with Tamil Brahmi letters, placed as grave goods in urn burials, have been recovered from any archaeological site in Tamil Nadu. This opens a new chapter in archaeological research in the State,” say three specialists in Tamil Brahmi inscriptions. They are K. Rajan, professor of History, Pondicherry University; Y. Subbarayalu, head, Indology, French Institute of Pondicherry; and V. Vedachalam, retired senior epigraphist, Tamil Nadu Archaeology Department.
Such inscribed potsherds carrying personal names were earlier found at habitational sites at Arikamedu in Puducherry, Kodumanal near Erode, and Azhagankulam in Ramanathapuram district, but rarely at burial sites. Only two cist burials at Kodumanal and Porunthal in Dindigul district have yielded potsherds with Tamil Brahmi inscriptions. But Marungur is an urn burial site.
It was J.R. Sivaramakrishnan, a lecturer in History, Annamalai University, who first noticed and collected the potsherds when an earthmover dug up the soil for strengthening the Vadalur-Panrutti Road at Marungur. Three red-ware urns with capstones were exposed, but the earthmover smashed the urns and the capstones. The potsherds with Tamil Brahmi inscriptions were inside three different urns. Several grave goods (pottery) were exposed along with the urns.
Of the three potsherds, one can be nearly fully assembled, and it has five Tamil Brahmi letters reading ‘a-ti-y(a)-ka-n.' This could probably be read as ‘Atiykan.' As the front portion of the potsherd is broken, the preceding word, if any, is not known. The second potsherd has four letters, of which two are Tamil Brahmi, reading ‘a-m.' The remaining two are graffiti marks, resembling the Indus script, says Dr. Rajan. The front portion of the potsherd is missing.
The third has three letters, reading ‘ma-la-a,' and the end portion has not been found. “It looks as if all the three inscriptions are personal names. Palaeographically, the inscriptions may be dated to the first century B.C.” say the three specialists.
For the first time, in the lower Cauvery delta, Tamil Brahmi letters inscribed on pots were found in an urn burial site in an insignificant village in Tamil Nadu, says Dr. Rajan. “The discovery conveys, in clear terms, that buried grave goods also carried inscribed pots. Besides, it shows literacy had reached interior villages in the first century B.C. itself. The names inscribed on the pots were, perhaps, the names of the dead persons whose bodies were kept in the urns.”
Others who examined the potsherds were N. Alagappan, head of the Department of History, Annamalai University; S. Kannan, P. Kalaiselvan and E. Manamaran.
There are a number of references to urn burials in Sangam poems. At Marungur, there is also an early historic habitational mound, called ‘Erikaraimodu' and ‘Pidarikollai' that yielded black and red ware, bricks and terracotta artefacts on the southern side of the village. A preliminary survey suggested that Marungur must have existed from the first century B.C. A planned excavation may yield important data on the urn burial culture and its relation to the early historic Tamil Nadu, as the site seems to be rich in inscribed pottery, say Dr. Rajan and Dr. Vedachalam.
தமிழர்களுக்கு இது மிகவும் முக்கியமான செய்தி இதை அனைவரும் பகிர்ந்துகொள்ளவேண்டும்.
பதிலளிநீக்குஉங்களுடைய இந்த முயற்ச்சிக்கு என்மனமார்ந்த பாராட்டுக்கள்.